Saturday, November 27, 2010

More facts about Lavalin: The Income Tax Department's affidavit on Pinarayi Vijayan

Because the SNC-Lavalin case is now being raked up again by the mainstream media in Kerala, obviously in the wake of the upcoming Assembly elections, it may be instructive to go back to the board and get some things clear.

The allegation levelled against Pinarayi Vijayan by the media and political opponents in the case is that he earned a commission from SNC Lavalin, Canada and invested the money in a Singapore-based benami company. Further, it was alleged that the expenses for the study of Pinarayi's son in Bangalore and Birmingham were funded with graft money.

What very few people know is that, acting upon a complaint in this regard, the Directorate General of Income Tax (Investigation) investigated this matter in great detail and had submitted an affidavit in the Kerala High Court dated 24-07-2008. This affidavit is now available and I am attaching a copy of the same below. What this affidavit does is to completely reject the abovesaid allegations.

Eternal doubters will still be there, but the vacuity of allegations against the CPM in this case needs to be exposed fully. The Lavalin case is clearly one of the most important right-wing conspiracies against the CPM in the recent times. It needs to be defeated at any cost.

See the affidavit below; my comments below. Throughout, Respondent Number 4 is Pinarayi Vijayan. The petitioner is T. P. Nandakumar, the editor of an atrocious tabloid called CRIME.

Click on each page to enlarge.

There is no entity called "Kamala International" in Singapore...


The gist of allegations are listed here as 4 points. See Point number 10.

How was the education of Pinarayi's children financed? The department discusses in great detail.

Did Pinarayi build a palatial mansion with the money? Communists are not supposed to even paint their houses, if we go by the media...

Other allegations are also incorrect.

Now, read the revelations in this affidavit along with the following news reports on another report filed by the CBI in the court.
====================================
Lavalin: No evidence of any financial transactions, says CBI

Kochi: The CBI has informed the special court that there are no evidences on any financial transactions between CPM state secretary Pinarayi Vijayan and the middlemen in the SNC Lavlin case. The CBI filed a statement as per the direction of the court on a petition filed by Crime magazine editor T P Nandakumar.

The CBI also questioned Nasar who acted as a middleman in the Lavlin deal. They also sought the help of Interpol to question Dileep Rahulan. The investigation so far had not revealed any evidence on financial transaction, CBI said.

The statement also states that the investigation against former electricity minister G Karthikeyan is in the final stage. Earlier, CBI in its report, said that the deal was signed without fulfilling all the norms. The report also states that the deal imposed a big loss to the government exchequer.

===================================
from TIMES OF INDIA

CBI unlikely to conduct further investigation against Pinarayi
PTI, Apr 17, 2010, 09.13pm IST

KOCHI: The CBI on Saturday told a special court that it might be "improper" to conduct further probe against CPM state secretary and former minister Pinarayi Vijayan in a graft case.

Vijayan is listed as the seventh accused in the case relating to award of contracts to renovate three hydel projects to Canadian firm SNC-Lavalin in 1998 when he was the power minister.

The investigating agency had filed a chargesheet against Vijayan in the case.

The CPM leader had filed a petition before the Supreme Court challenging even the authority and competence of the Kerala Governor in granting sanction under Section 197 CrPC to prosecute him and it was pending before the Apex Court, the CBI said.

"It is therefore submitted that it may also be improper on the part of the prosecution to conduct further investigation against Vijayan at this stage which may cause an apprehension regarding the impartial and unbiased investigation carried out in this case by CBI," the probe agency said in a counter affidavit filed on a petition by 'Crime' editor T P Nandakumar.

The allegations pertain to "showing undue favour" to Lavalin in the awarding of renovation and modernisation contracts of Pallivasal, Sengulum and Panniar hydel projects.

On further investigation against former Congress leader and UDF minister G Karthikeyan, CBI said it was in the final stages and the report would be submitted to the court.

The petitioner's contention that vital aspects in the case were omitted during investigation by CBI was far from truth, the agency said.

Thursday, November 25, 2010

A route to disaster

My article on the SKS microfinance crisis in the new issue of Frontline:

Frontline

SPOTLIGHT

A route to disaster

R. RAMAKUMAR

The MFI crisis is an inevitable outcome of the policy framework under which it has been conducted.

Read on...click here...

Tuesday, November 2, 2010

SKS and the Crisis of Corporate-led Microfinance in India

R. Ramakumar

“You see the extreme poverty we have in our country and you go back to the extreme wealth you have in an American suburb and I would do this consistently, every school holiday, summer after summer and that’s a very jarring experience.” An undergraduate at Tufts University in Boston, Akula says he chose to major in philosophy. But Akula remembered what Karl Marx had said: “Philosophers have only interpreted the world…the point is to change it.” So, Akula started SKS in 1997…

From “The Tight Rope Walker“, Forbes India, January 2010




In September 2009, the Forbes India Magazine carried a rather interesting cover story titled “At the Crossroads”. On the cover was Vikram Akula, founder of SKS Microfinance and the poster boy of social entrepreneurship in India. Here was the guy who had shown the world that poverty alleviation is not a sphere where the state has to spend money; instead, it was a sphere where you could actually make money. Here was that guy who was the “first to show that private capital could be harnessed to nurture sustainable livelihoods in villages.” Here was that guy who tried to “bridge the gap between profits and compassion”. Here was the guy who was, in 2006, in the Time magazine’s list of the world’s 100 most influential people.

The Forbes India cover was inspired by the one great leap that Akula was planning for his company. Till 2009, SKS had already mobilised a $ 153 million as equity capital. In the same year, CRISIL had rated SKS as the top Microfinance Institution (MFI) in India. And in 2010, Akula was looking at the “big bang”; SKS was floating an Initial Public Offer (IPO), the first for any MFI in India. He did the listing in style; at an 11 per cent premium. SKS raised a whopping Rs 1653 crore from the market at Rs 985 per share; the share was 13-times over-subscribed. Indrajit Gupta, the Editor of Forbes India commented (in an accompanying note titled “Creative Capitalism“):

“So what if a handful of investors make a little bit of money while millions escape the clutches of rapacious moneylenders?...To my mind, Akula now has the chance to show the world that it is possible to strike the middle ground between rabid capitalism and a pure development approach. So can he pull it off?”

But the real “big bang” was yet to come; the Akula bubble burst! A few weeks into the IPO, the SKS share prices fell as if in a slide; in the third week of October 2010, the price of SKS shares fell even below the issue price of Rs 985 during intra-day trade, before inching up by the end of the day. The party was over. The mood in the market was clear: lay off. On the 17th of October, JPMorgan tagged the SKS stock with an “underweight” mark, which is an advice for clients to sell the stock. Answering a question on SKS stocks from ET-Now, one leading stock advisor’s answer was:

…it is really important to understand where the entire thing is going there and lot of question marks being raised on whether the microfinance model being followed by these companies itself is a good idea or not and given all of this I would weight it out, I would not really want to get into the stock [SKS] right now… I would give a clear avoid on this counter for now.


The burst was actually something waiting to happen, for some time. The microfinance sector, particularly in Andhra Pradesh, was mired in controversies for a while. In early-2006, the Andhra Pradesh government had closed down about 50 branches of MFIs, following allegations of charging usurious interest rates and illegal harassment of borrowers. The Hindu reported the then Chief Minister of the State – Y.S. Rajasekhara Reddy – to have remarked that “MFIs were turning out to be worse than moneylenders by charging interest rates in excess of 20 per cent”. In 2006, there were reports that about 10 borrowers of MFIs had committed suicide in Krishna district. The suicide stories began to pile up after 2006. In 2010 itself, there were about 30 to 60 reported suicides (as per different estimates) of MFI-borrowers; of the 30 suicides, 17 were of those who had at least one loan from SKS.

To add to the suicide-saga, there was mud in the house too. A few weeks into the big bang Rs 1653 crore mobilisation, two top guns in SKS crossed. Suresh Gurumani, who was CEO of SKS and helped it cruise through the IPO, developed serious differences with Akula. In a rather dubious board room manoeuvre, Gurumani was sacked by Akula in October 2010. For the “market”, this was a signal that all was not well. The SKS share prices began to fall. With the recent ordinance of the Andhra Pradesh government, which seeks to regulate MFIs, the market appears to have lost all “trust” in SKS.

Some observers of microfinance have made it look as if the “market” has managed to locate the board room misdemeanours in SKS as indicating “loss of transparency”. This proposed “virtue” of the market should have no place in understanding the present crisis of microfinance in India; the point is that the present crisis is an inevitable outcome of the larger policy framework in which microfinance has been conducted in India. Here, I wish to argue out two points. First, the edifice on which microfinance has been built in India is the policy of financial liberalisation, and this has had adverse socio-economic consequences on borrowers. Secondly, the recent turn of microfinance (and the government’s encouragement of it) into the equity market for capital infusion is marked by huge risks. These risks are not borne by either the government or the investors; it is borne by the poor borrowers in various forms. The experience of SKS is an indicator of the pitfalls of the private equity-route in microfinance.


Microcredit: The arrival of the celebrity poverty alleviator

Over the last decade or more, microcredit has attained some sort of a celebrity status in the dominant development discourse. For instance, the year 2005 was observed as the International Year of Microcredit, of which Aishwarya Rai was an official spokesperson. It is claimed that microcredit has transformed the lives of the poor across the world through its innovative methods of small-loan provision. The argument here is that microcredit would raise the incomes of the poor so much as to raise them above the income-poverty line. At the International Microcredit Summit, sponsored by the World Bank in 1997, Mohammad Yunus had declared that the “summit [was] about creating a process that will send poverty to the museum...”

The problem, however, is that careful studies by scholars have not supported this argument. There is not yet one respected study in social sciences that has claimed, conclusively and confidently, that microcredit provision has reduced income-poverty in any significant way. Most studies that do claim so are based on methodologies that are questionable. Princeton economist Jonathan Morduch wrote in the Journal of Economic Literature that “while strong claims are made for the ability of micro-finance to reduce poverty, only a handful of studies use sizable samples and appropriate frameworks to answer the question.” As a result, “even the most fundamental claims remain unsubstantiated.” At best, studies have shown that microcredit serves as a weak survival strategy for the poor. It is baffling that a concept has not received adequate scientific backing, but yet has received so much attention, praise and finally, a Nobel Prize.!

How is it then that the concept has endeared itself to a wide range of international organisations and governments? The most important reason is that NGO-led microcredit provision fits in well with the principles of financial liberalisation. A major objective of financial liberalization is the retreat of public institutions from provision of credit to the poor. In this view, microcredit institutions are seen as the alternative when public banks withdraw from the rural areas.


Microcredit and financial liberalisation

A good example of the adherence of microcredit institutions to the principles of financial liberalisation is the policy on the interest rates. An important objective of the earlier policy of “social and development banking” in developing countries like India was to augment the supply of credit to rural poor, and to do so at an affordable cost. It was recognized that a high rate of interest can shut out poor borrowers from the credit market. In India, under the policy of social and development banking, administered, and differential, interest rates were introduced into the formal system of credit.

Proponents of financial liberalisation sharply criticised the policy of administering interest rates. The argument put forward was that administering interest rates led to “financial repression”, which undermined the profitability of operations of the banking system. Hence, the argument went, banks should be given a free hand to charge rates of interest as determined by the market forces of demand and supply. In some sense, interest rate deregulation has been the cornerstone of financial liberalisation in developing countries.

Mohammad Yunus’ world view is remarkably similar. In his book Banker to the Poor - Micro-lending and the Battle against World Poverty (Pacific Affairs, New York, 1999), his basic argument was that Grameen Bank can be effective only in a capitalist and free market-driven economy. He said,

“I do believe in the power of the global free market economy and using capitalist tools. I believe in the power of free market and the power of capital in the market place”.

He further argued,

“I believe in the central thesis of capitalism: the economic system must be competitive...[and] profit maximising.”

In India, one of the major objectives of banking sector reform was to eliminate subsidies on interest rates. A NABARD booklet in 1997 asserted that the argument that “rural poor...need credit on concessionary rate of interest and soft terms” is a “myth.” Similarly, the Reserve Bank of India’s Cell on microcredit has noted, quite outrageously, that “freedom from poverty is not for free. The poor are willing and capable to pay the cost.” The RBI’s Monetary and Credit Policy for 1999-2000 fully deregulated interest rates on microcredit by banks and NGOs.

The available evidence show that deregulating the rates of interest has led to a significant rise in the costs of credit for poor borrowers. Final rates of interest on microcredit are in the range of 24 to 36 per cent per annum. This is almost two to three times higher than what banks used to charge for loans under the IRDP. Interestingly, the average annual interest on a home loan or a car loan is about 10-11 per cent. Large administrative costs of delivering microcredit, a feature noted across countries, is the primary reason for the high interest rates. These administrative costs have resulted in the practice of charging margins by various participant-links in the credit chain. This margin is charged by each participant primarily towards covering the transaction costs – costs of information, negotiation, monitoring and enforcement of the credit contract – incurred in the delivery of microcredit. In the end, the burden of large margins is simply transferred to the poor borrowers in the form of high interest rates.

It is often argued that in spite of the higher rates of interest charged, microcredit can raise the incomes of the poor significantly. However, this argument stands on very weak grounds. Under certain simple assumptions, it follows that the rural micro-enterprise that the borrower initiates with the small loan should have a rate of return of at least 24 to 36 per cent to break even. For a medium-sized industry, a rate of return (before interest payment) of about 24 per cent is generally considered to be respectable. For smaller industries, the rate of return would be lower. A rate of return of 24 to 36 per cent for a small rural enterprise is thus a highly unrealistic target, given the low organic composition of capital.


Usurious interests and debt cycles: Evidence from the field

In Bangladesh, the practise of high interest rates on microcredit has had many distressing consequences on the repayment behaviour of borrowers. Aminur Rahman pointed out in a study in Tangail district that most of the timely repayments were not made out of incomes flowing from assets gained from Grameen Bank loans, but through further borrowing from private moneylenders. This meant that the borrowers began a new Grameen loan “with a deficit on the capital”, which led to the creation of “debt cycles” for the borrowers. In another study in Madhupur Thana in northern Bangladesh, Saurabh Sinha and Imran Matin noted that “most of the informal loans repaid with Grameen loans were taken to repay earlier Grameen loans.”

The evidence from Andhra Pradesh has been no different. While systematic studies on debt cycles of borrowers and malpractices of MFIs in the State are yet to be done, news reports on each suicide are instructive. Here is the story in Indian Express of Karri Ammaji, 48 years old, of Katheru village in Rajahmundry rural mandal:

She had borrowed Rs 2 lakh from four micro finance companies (MFIs) at 10 per cent interest, and had stood surety for a loan of Rs 2 lakh taken by her relatives…She had been under enormous pressure to cough up repayment instalments, and was due to pay one of Rs 4,000 on Monday…Of the total amount she had borrowed, she had only repaid a meagre amount. Her co-members in the SHG mounted pressure on her to pay up…In the grip of panic, she reportedly jumped into a well near her house. Wife of a labourer, she is survived by four daughters (emphasis added).

Similarly, Times of India reported the case of Talari Balanarsu from Annaram village in Machareddy mandal:

Talari Balanarsu, 28, hanged himself in his house…in the afternoon. A Gulf returnee, Balanarsu took Rs 20,000 from a private MFI. “His debts mounted as he had taken a loan of Rs 1 lakh from relatives, local villagers and private moneylenders for various needs,” a villager said (emphasis added).

From Rajahmundry, the same Indian Express report noted that:

Collection agents are widely reported to use abusive language against defaulting borrowers. MFIs tend to appoint agents locally to make collections…Some have been reported to ask women to take up prostitution to be able to pay their instalments…This is in contrast to what they say when they come to your doorstep to offer loans. They promise that there will be no harassment.

A Times of India report from Guntur district noted that:

In Guntur, a farm labourer, Borugadda Sudha, 27, tried to end her life by jumping into a well but she was rescued by villagers. Sudha took Rs 15,000 from an MFI to make both ends meet after her husband Ganapathi Rao, a casual labourer at a foundry, died six months ago. She has a two-month-old baby.

Following non-payment of loan instalments, two women representatives reached her house and allegedly abused and threatened her. They detained her and released her only after her relatives assured them of loan repayment. The police who picked up the representatives did not register a case.

A Times of India report from Visakhapatnam district noted that:

Agents of a micro-finance company allegedly abducted a 10-year-old girl to “punish” her mother for failing to repay their weekly loan instalment at Narsipatnam in Andhra Pradesh’s Visakhapatnam district.

Daralamma, a daily wage labourer, filed a police complaint on Tuesday, saying the agents abducted her daughter, Durga Anushka, on Saturday last when she was away in Anakapally for medical treatment. “My sister said the agents accompanied by three self-help group women came to our home and took away my daughter. They had threatened her that they would release Anushka only after I clear the dues,” Daralamma said.

And finally, Times of India reported a “government study”, conducted by Sujata Sharma, project director of District Rural Development Authority (DRDA) of Warangal:

…a government study has found that some MFI agents themselves are encouraging the debtors to commit suicide so that their loans are repaid. This happens because the borrowers are covered by insurance… According to sources, the MFIs draw up an insurance cover for the borrower at the time of loan disbursement. In the eventuality of suicide, they recover the amount under the Loan Protection Fund (LPF) by which 10 per cent of the loan amount is deposited with the RBI which repays the remaining loan amount due from the defaulter.

In sum, the policy of interest rate deregulation, as applied to microcredit, has led to a steep rise in the interest rates on loans to the poor. Combined with illegal collection practices of the lenders, particularly in Andhra Pradesh, microcredit has turned into a new extractive space for modern finance.

The Gordian knot: The turn to equity of MFIs

There is a difference that needs emphasis here. Through out, I have been referring to microcredit and microfinance as if they are the same. Not really. While microcredit refers to small loans without collateral, microfinance typically refers to microcredit, savings, insurance, money transfers, and other financial products targeted at poor and low-income people. Over a period, most microcredit agencies tried to transform themselves into microfinance agencies.

With the expansion in activities following the rise in microcredit as well as microfinance activities, the portfolios of MFIs grew sharply. The MFIs took over the task of identifying and encouraging “Joint Lending Groups” (JLGs) that needed loans and other financial services. The typical progression of an MFI, then, was as follows: begin as a not-for-profit unit using grants and mature gradually into a for-profit Non-Banking Financial Company (NBFC). The NBFCs needed new infusion of funds and suddenly, microfinance became an attractive destination for “investors”. For a while, the innovation of new debt instruments has been a major focus of discussions in financial board rooms. In particular, focus has been on the interest of venture capitalists in microfinance.

This was the beginning of the era of equity capital in microfinance that began in the early-2000s. The case of SKS is illustrative. In 2003, SKS brought in Mutual Benefit Trusts (MBT) as investors; in 2005, SKS registered as an NBFC; in 2006, SKS went through an equity infusion of $ 1.6 million and MBT put in another $ 1 million; in 2008, SKS raised another $ 37 million and the investing company Sequoia earned a stake of 27 per cent in SKS; in 2010, N. R. Narayana Moorthy’s venture capital firm Catamaran invested Rs 28 crore in SKS and earned a 1.5 per cent stake. Shloka Nath reported for Forbes India that “in 6 months time, the mark-to-market profit of Catamaran is about Rs. 64.24 crore.” According to another report, “the returns on equity in MFIs increased from 5.1 per cent in 2008 to 18.3 per cent in 2009.”

While the SKS’ story of equity infusion is striking in its growth, a large number of MFIs in India also went through such phases of capital infusion. For instance, Spandana has recently negotiated $ 60 million in equity from Teamlease of Singapore. Reports say that both Spandana and SHARE Microfinance were planning an IPO when the SKS came crashing. According to an observer:

…by July 2010, more than 200 billion USD is pumped into MFI industry. Once they enter, they drive the industry according to their own interests. Currently Spandana negotiated for $ 60 million equity from Teamlease of Singapore. The World Bank and its MFI arm, IFC are active in lending to the corporate MFIs in India. The IFC even announced microfinance initiative for Asia in collaboration with Kreditanstalt fur Wideraufbau to lend to MFIs in India. The DFID is coming up with a new poverty initiative strategy focusing on states where MFI penetration is less. Thus, the entry of international finance capital and the profit oriented MFIs in lieu of SHGs which thrive on bank linkages, vitiated the market resulting in suicides by the borrowers, who fail to repay in time and withstand the pressure from the MFIs. This is what is happening in Andhra Pradesh and what happened in some other states in recent years.

The equity route, and later the IPO route, had a rather straightforward problem. Investors were not angels, and their only attraction to invest in MFIs was the relatively high rate of yields. And how were these high yields sustained? Simply, by raising interest rates (and here we go back to the point made in the earlier section). In other words, higher interest rates sustained higher yields of MFIs, which in turn led to higher investments. Put differently, if yields were relatively low to attract investments, MFIs can have a quick way out: raise interest rates and thus raise yields. See the following careful response in CNBC-TV18 from Saikiran Pulavarthi of Indiabulls, described as an “analyst who tracks this sector closely”:

Q: What about the yields, from what you are hearing about the mandatory registration and probably more regulation from the district level authorities, is it possible that yields may also come down?

A: The industry even if you watched it closely earlier also they were suggesting that once the operational efficiencies kick in, they will definitely pass it on to the customers [as reduced interest rates: RR] in terms of reducing the yields as a whole but yes, I would not correlate with the regulation as a whole in terms of the interest rates coming down but yes, definitely once the industry starts getting the more of operational efficiency, definitely you will see falling yields (emphasis and parenthesis added).

MFIs have no escape from this dilemma when they adopt the equity or IPO route to infuse capital. They become slaves of the highly volatile system of financial flows in the market. The consistent pressure to keep yields higher would force them to keep interest rates higher. Or else, they would be starved of funds. However seen, the burden of this Gordian knot is borne by the poor borrower.

But then, do we really believe that finance capital would behave differently?

Friday, October 22, 2010

What the UID conceals

My article in The Hindu:

What the UID conceals

R. Ramakumar

The UID project has both ‘security' and ‘developmental' dimensions. The former leads to an invasive state; the latter leaves us with a retreating state.

Read on...click here...

Wednesday, July 14, 2010

Food insecurities

My article in the latest issue of Frontline:

Frontline

Volume 27 - Issue 15 :: Jul. 17-30, 2010


COVER STORY

Food insecurities

R. RAMAKUMAR

The most efficient way of addressing the problem of food inflation is to expand and deepen the public distribution system.

Read on at http://www.flonnet.com/fl2715/stories/20100730271513000.htm

Thursday, April 29, 2010

ക്രിക്കെറ്റ്, സ്വാതന്ത്ര്യം, കച്ചവടം


ആര്‍ രാംകുമാര്‍

ക്രിക്കെറ്റും ഐ പി എല്ലുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഏറ്റവും ദുര്‍ഗന്ധപൂര്‍ണമായ അഴിമതി കഥകളുടെ ദിനങ്ങളാണല്ലോ കടന്നു പോകുന്നത്. ജനപ്രതിനിധികളും വന്‍കിട കുത്തകകളും തമ്മില്‍ നിലനില്‍ക്കുന്ന ദുഷിച്ച സാമ്പത്തിക ബന്ധങ്ങള്‍ മറനീക്കി പുറത്തു വരികയാണ്. മുതലാളിത്തത്തിന്റെ ഇന്നത്തെ ഉയര്‍ന്ന രൂപത്തില്‍, പണം കളിയെ പൂര്‍ണമായും കീഴടക്കുന്ന പ്രക്രിയ മധ്യവര്‍ഗങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ പോലും വലിയ പ്രതിഷേധം സൃഷ്ടിച്ചിരിക്കുന്നു. മുതലാളിത്തത്തിനുള്ളില്‍ കളിയുടെയും കളിക്കാരുടെയും വിനോദത്തിന്റെയും ചരക്കുവല്‍ക്കരണം വലിയ തോതില്‍ നടക്കും എന്നത് ഒരു അദ്ഭുതമോ പുതുമയുള്ള വിഷയമോ അല്ല. എന്നാല്‍ ഇന്ന് ഏവരെയും, മുതലാളിത്ത വക്താക്കളെ പോലും, അമ്പരിപ്പിക്കുന്നത് ഈ ചരക്കുവല്‍ക്കരണത്തിന്റെ ആഴവും വലിപ്പവും ആണ്.

ഈ ചെറുലേഖനത്തിന്റെ മുഖ്യലക്‌ഷ്യം നമുക്കിടയില്‍ ചുരുള്‍ നിവര്‍ത്തുന്ന ക്രിക്കെറ്റിന്റെയും കളിക്കാരുടെയും ഇന്നത്തെ ചരക്കുവല്‍ക്കരണത്തെ അല്പം ചരിത്രപരമായി വിലയിരുത്തുകയാണ്. ക്രിക്കെറ്റും മാര്‍ക്സിസ്റ്റുകാരും തമ്മിലുള്ള ബന്ധത്തെ പലരും പലപ്പോഴും അല്പം സംശയത്തോടെയാണ് കാണുന്നത്. ചില ഉദാഹരണങ്ങള്‍: ക്രിക്കെറ്റ് ഒരു ഫ്യൂഡല്‍ വിനോദമാണ്‌. അത് കോളോണിയല്‍ കാലഘട്ടത്തില്‍ ബ്രിട്ടീഷുകാര്‍ കളിച്ചിരുന്ന കളിയാണ്. അധികം ശാരീരികബലം ആവശ്യമില്ലാത്ത, അധികം തളരെണ്ടതില്ലാത്ത, അധികം ദേഹം അനങ്ങേണ്ടീടാത്ത ഈ കളിയില്‍ മാര്‍ക്സിസ്റ്റുകാര്‍ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത് ശരിയല്ല. ഇങ്ങനെ പോകുന്നു കളിയാക്കലുകള്‍. എന്നാല്‍ ക്രിക്കെറ്റിന്റെ തുറന്ന വാനിജ്ജ്യവല്‍ക്കരണത്തിന്റെ ഈ കാലഘട്ടത്തില്‍, ക്രിക്കെറ്റിനെ ചരിത്രപരമായി പരിശോധിച്ച് ചില ഓര്‍മപ്പെടുത്തലുകള്‍ ഈ അവസരത്തില്‍ ആവശ്യമാണ്‌ എന്ന് തോന്നുന്നു.

മേല്‍പ്പറഞ്ഞ കളിയാക്കലുകള്‍ പൂര്‍ണമായും ചരിത്രനിഷേധപരമായ ഒരു കാഴ്ചപ്പാടില്‍ നിന്നുമാണ് വരുന്നത് എന്ന് പറയാതെ വയ്യ. പലര്‍ക്കും അദ്ഭുതം ആയി തോന്നിയേക്കാം, ആധുനിക സ്പോര്‍ട്സിന്റെ സോഷ്യോലോജിയെ കുറിച്ച് എഴുതപ്പെട്ട ഗ്രന്ഥങ്ങളില്‍ കൂടുതലും മാര്‍ക്സിസ്റ്റു കാഴ്ചപ്പാടില്‍ നിന്നുമാണ്. സ്പോര്‍ട്സും സമൂഹവും തമ്മിലുള്ള ആഴത്തിലുള്ള ബന്ധം സ്പോര്‍ട്സിന്റെയും കളിക്കാരുടെയും സാമൂഹ്യ പരിസരത്തിനു ഒരു തരം "സാംസ്കാരിക രാഷ്ട്രീയം" (cultural politics) പകര്‍ന്നു കൊടുക്കുന്നു എന്നതാണ് ഈ പഠനങ്ങളുടെ സാരം. ഈ സാംസ്കാരിക രാഷ്ട്രീയത്തിന് ചരിത്രപരമായ ചൂഷണ സാഹചര്യങ്ങളില്‍, അവക്കെതിരെയുള്ള പോരാട്ടങ്ങളുടെ പശ്ചാത്തലത്തില്‍, ഒരു വിമോചന സ്വഭാവം കൈവരുന്നു എന്നാണ് ഈ പണ്ഡിതന്മാര്‍ അഭിപ്രായപ്പെട്ടിട്ടുള്ളത്.

സി എല്‍ ആര്‍ ജെയിംസ്‌: കറുത്ത വര്‍ഗ ക്രിക്കെറ്റിന്റെ മാര്‍ക്സിസ്റ്റ്‌ ചരിത്രകാരന്‍


ക്രിക്കെറ്റിന്റെ വിമോചനസ്വഭാവങ്ങളെ പറ്റി എഴുതിയ ധിഷണാശാലികളില്‍ ഏറ്റവും പ്രശസ്തനാണ് സി എല്‍ ആര്‍ ജെയിംസ്‌. അദ്ദേഹം എഴുതിയ Beyond a Boundary എന്ന പുസ്തകം ലോകത്ത് ഇന്ന് വരെ എഴുതപ്പെട്ടിട്ടുള്ള ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട കായിക ഗ്രന്ഥം ആണ് എന്നാണ് ഈ അടുത്ത കാലത്ത് ബ്രിട്ടനിലെ ഗാര്‍ഡിയന്‍ പത്രം വിലയിരുത്തിയത്. ഒരു കടുത്ത ട്രോട്സ്കിയിസ്റ്റും സോവിയറ്റ് വിരുദ്ധനുമായിരുന്നു എങ്കിലും, ഒരു മാര്‍ക്സിസ്റ്റു പണ്ഡിതനായിരുന്നു ജെയിംസ്‌. മാര്‍ക്സിസ്റ്റു ഫിലോസോഫിയില്‍, പ്രത്യേകിച്ച് വൈരുദ്ധ്യാത്മകതയെ കുറിച്ച്, അനേകം ഗ്രന്ഥങ്ങള്‍ രചിച്ചിട്ടുള്ള ജെയിംസ്‌ ജനിച്ചത്‌ 1901-ഇല്‍ വെസ്റ്റ് ഇന്‍ഡീസ് എന്നറിയപ്പെടുന്ന ദ്വീപ്‌ സമൂഹത്തിലെ ട്രിനിടാഡ് എന്ന ദ്വീപിലാണ്. വെസ്റ്റ് ഇന്‍ഡീസ് ക്രിക്കെറ്റ് ടീമിന് വേണ്ടി കളിച്ചിട്ടുള്ള ഒട്ടനവധി പ്രശസ്ത കളിക്കാര്‍ ട്രിനിടാഡ് ദ്വീപില്‍ നിന്നുള്ളവരാണ്: ലിയരീ കൊന്സ്ടാന്ടേന്, വെസ്ലീ ഹാള്‍, ബ്രയാന്‍ ലാറ, ഗസ് ലോഗീ, ഇയാന്‍ ബിഷപ്പ് എന്നിവര്‍ അവരില്‍ ചിലര്‍.


ക്രൂരമായ ബ്രിട്ടീഷ്‌ ഭരണത്തിന് കീഴിലായിരുന്നു ഈ ദ്വീപു സമൂഹം ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ തുടക്കത്തില്‍. കറുത്ത വര്‍ഗക്കാര്‍ കൂടുതലും ബ്രിട്ടീഷ്‌ ഭരണത്തിന്‍ കീഴില്‍ അടിമ സ്വഭാവമുള്ള പണിയെടുത്തിരുന്നവര്‍ ആയിരുന്നു. ഈ ദ്വീപുകളില്‍ ക്രിക്കെറ്റിന്റെ തുടക്കം പത്തൊമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ തുടക്കത്തില്‍ ബ്രിട്ടീഷ്‌ ഭരണാധികാരികള്‍ വഴിയായിരുന്നു. എന്നാല്‍ ബ്രിട്ടിഷുകാര്‍ മാത്രം കളിച്ച ഒരു കളിയായി ക്രിക്കെറ്റ് നിലനിന്നില്ല. വേഗത്തില്‍ തന്നെ ഒരു ഹരമായി ദ്വീപു സമൂഹം മുഴുവനും അത് പടര്‍ന്നു പിടിച്ചു. ബ്രിട്ടിഷുകാരുടെ വര്‍ണവിവേചനം, ദ്വീപുകളിലെ വിവിധ വര്‍ണസമുദായങ്ങള്‍ തമ്മിലുള്ള ഏറ്റുമുട്ടലുകള്‍ ഇവയൊക്കെ തന്നെ ക്രിക്കെറ്റിലും വലിയ തോതില്‍ പ്രതിഫലിച്ചു എന്ന് ജെയിംസ്‌ എഴുതുന്നു. ബ്രിട്ടിശുകാരുടെയോ വെസ്റ്റ് ഇന്‍ഡീസ് ദ്വീപുകളുടെയോ ചരിത്രം എഴുതണമെങ്കില്‍ ക്രിക്കെറ്റ് കളിയെ പരാമര്‍ശിക്കാതെ കഴിയില്ല എന്ന ഉറച്ച അഭിപ്രായക്കാരനായിരുന്നു ജെയിംസ്‌.

ഇവിടെ നിന്നാണ് ജെയിംസ്‌ ക്രിക്കെറ്റിന്റെ സാമൂഹ്യ പ്രാധാന്യത്തെ കുറിച്ച് പറഞ്ഞു തുടങ്ങുന്നത്. 'What do they know of cricket who only cricket know?'" ("ക്രിക്കെറ്റ് കളി മാത്രമറിയാവുന്നവര്‍ക്ക് ക്രിക്കെറ്റ് കളിയെ കുറിച്ച് എന്തറിയാം?") എന്ന പ്രശസ്തമായ തന്റെ ചോദ്യവുമായിട്ടാണ് ജെയിംസ്‌ ആരംഭിക്കുന്നത്. ഒരു കളി മാത്രമായിരുന്നില്ല ക്രിക്കെറ്റ്, മറിച്ച് വെസ്റ്റ് ഇന്‍ഡീസിലെ പ്രത്യേക കോളോണിയല്‍ കാലഘട്ടത്തില്‍, അത് ഒരു ചൂഷിത സമൂഹത്തിന്റെ സ്വപ്നങ്ങളുടെയും അഭിലാഷങ്ങളുടെയും മൂര്‍ത്ത രൂപമായിരുന്നു. വെസ്റ്റ് ഇന്‍ഡീസിലെ കറുത്ത വര്‍ഗക്കാരുടെ വിമോചനത്തിന്റെ ചരിത്രം പഠിപ്പിക്കുന്നത്‌ ഇതാണ് എന്നാണ് ജെയിംസ്‌ വാദിച്ചത്.

ജയിംസിന്റെ അഭിപ്രായത്തില്‍ ക്രിക്കെറ്റ് ഒരു വെറും വിനോദം മാത്രമല്ല, മറിച്ച്, കവിത, ചിത്രകല, എഴുത്ത് തുടങ്ങിയ മേഖലകളുമായി താരതമ്യപ്പെടുതാവുന്ന ഒരു സാംസ്കാരിക രൂപമാണ്. ഈ രൂപത്തിന്റെ പ്രകടനത്തിനാകട്ടെ, മനുഷ്യരുടെ ദൈനംദിന ജീവിതത്തിലെ ഭൌതിക സാഹചര്യങ്ങളുമായി അബെദ്ധ്യമായ ബന്ധമുണ്ട്. ഈ കായിക രൂപം വെസ്റ്റ് ഇന്‍ഡീസില്‍ തുടങ്ങിയത് ഒരു ബൂര്‍ഷ്വാ വിനോദമായിട്ടായിരുന്നു എങ്കിലും, മെല്ലെ മെല്ലെ കറുത്ത വര്‍ഗക്കാരുടെ വിമോചനത്തിന്റെ ഒരു പ്രധാന രൂപമായി അത് മാറി വന്നു. കൂടുതല്‍ കൂടുതല്‍ കറുത്ത വര്‍ഗക്കാര്‍ ക്രിക്കെറ്റ് കളിച്ചു തുടങ്ങി. അവരില്‍ നിന്നും പ്രഗല്‍ഭരായ കളിക്കാര്‍ ജനനം കൊണ്ടു. അവര്‍ തങ്ങളുടെ രാജ്യത്തിനെ പ്രതിനിധീകരിച്ചു ലോക വേദികളില്‍ കളിച്ചു. ഇവയൊക്കെ തന്നെ, ഒരു ചൂഷിത സമൂഹത്തില്‍ കറുത്ത വര്‍ഗക്കാരുടെ ആത്മാഭിമാനം വര്‍ധിപ്പിച്ചു.

ക്രിക്കെറ്റ് കളിയുടെ കളത്തിലെ ശത്രുതക്ക് കളിക്കളത്തിനു പുറത്തുള്ള ശത്രുതയുമായി ബന്ധം ഉണ്ടായിരുന്നപ്പോള്‍ തന്നെ ഒരു ബന്ധമില്ലായ്മയും ഉണ്ടായിരുന്നു. ഒരു വശത്ത്, ക്രീസില്‍ നിന്നും ചാടിയിറങ്ങി, വന്യമായ ഷോട്ടുകളിലൂടെ പന്തിനെ ബൌണ്ടറിക്കു പുറത്തേക്കു പായിച്ചിരുന്ന കറുത്തവര്‍ഗക്കാരന്‍ തന്റെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ ഒരു പ്രഖ്യാപനം കൂടിയായിരുന്നു അത് വഴി നടത്തിയിരുന്നത് എന്ന് ജെയിംസ്‌ എഴുതുന്നു. പന്തെറിയുന്ന ബൌളറില്‍ കറുത്ത വര്‍ഗക്കാരനായ ബാറ്സ്മാന്‍ കണ്ടത് തന്നെ ദിവസവും കളിക്കളത്തിനു പുറത്തു പീഡിപ്പിക്കുന്ന ഒരു ബ്രിടിഷുകാരനെയാണ്. അവന്റെ പന്തിനെ അടിച്ചു പായിക്കുക വഴി, ക്രിക്കെറ്റിനെ തന്റെ സ്വാതന്ത്യത്തിനു വേണ്ടിയുള്ള സമരത്തിന്റെ ഒരു ഉപകരണമായി അവര്‍ ഉപയോഗിച്ചു എന്നും, അതിനു വലിയ സാംസ്കാരിക അര്‍ഥങ്ങള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു എന്നും ജെയിംസ്‌ എഴുതി.

മറുവശത്ത്, കളിക്കളത്തിലെ നിയമങ്ങള്‍ അനുസരിക്കേണ്ട ബാദ്ധ്യത വെസ്റ്റ് ഇന്‍ഡീസിലെ കറുത്ത വര്‍ഗക്കാരുടെ സ്വഭാവ രീതികളിലും മാറ്റങ്ങള്‍ വരുത്തി. അമ്പയറിന്റെ തീരുമാനങ്ങള്‍ അനുസരിക്കേണ്ടത്‌, സ്വന്തം പ്രകടനത്തെക്കാള്‍ ഏറെ ടീമിന്റെ പ്രകടനങ്ങള്‍ക്ക് മുന്ഗണന കൊടുക്കേണ്ടി വരുന്നത്, നിര്ഭാഗ്യങ്ങളെ കുറിച്ച് പരാതി പരയാതിരിക്കേണ്ടി വരുന്നത്, ഒരു കൂട്ടായ്മയോട് കൂറ് പുലര്‍ത്തെണ്ടി വരുന്നത്...ഇവയൊക്കെ തന്നെ ക്രിക്കെറ്റ് മൈദാനത്ത് നിന്ന് കറുത്തവര്‍ഗ സമൂഹത്തിലേക്കു കിനിഞ്ഞിറങ്ങി എന്നാണ് ജയിംസിന്റെ വാദം.


ചില പ്രധാന കളിക്കാരെ ജെയിംസ്‌ പേരെടുത്തു പരാമര്‍ശിക്കുന്നുമുണ്ട്. ഇംഗ്ലണ്ട് ടീമിന് വേണ്ടി കളിച്ചിരുന്ന മഹാനായ ഡബ്ല്യൂ. ജി. ഗ്രയിസ്, ജോര്‍ജ് ഹെട്ലീ, അത് പോലെ തന്നെ വെസ്റ്റ് ഇന്‍ഡീസ് ലോകത്തിനു സംഭാവന ചെയ്ത ലോകോത്തര ഓള്‍ രൌണ്ടെര്‍ ഗാരി സോബെര്സ്, ലിയറി കോന്‍സ്ടാന്റിന്‍, രോഹന്‍ കന്ഹായീ, ഇവരുടെയൊക്കെ കളികളില്‍ ഒരു കാലഘട്ടത്തില്‍ നിലന്നിന്നിരുന്ന സാമൂഹ്യ സംഘര്‍ഷങ്ങളുടെയും വിമോചന സമരങ്ങളുടെയും പ്രതിഫലനങ്ങള്‍ കാണാം എന്ന് ജെയിംസ്‌ കരുതി. ഡബ്ല്യൂ. ജി. ഗ്രയിസിനെ, "ആ കാലഘട്ടത്തിന്റെ പ്രതിനിധി" എന്നാണ് അദ്ദേഹം വിശേഷിപ്പിച്ചത്‌. രോഹന്‍ കന്ഹായിയെ കുറിച്ച് അദ്ദേഹം എഴുതിയത് ഇങ്ങനെ: "നോക്ക്, അയാള്‍ സ്വതന്ത്രനാണ്; വളരെ കുറച്ചു വെസ്റ്റ് ഇന്‍ഡീസുകാര്‍ മാത്രമേ ഇത് പോലെ സ്വതന്ത്രരായിട്ടുള്ളൂ". ലിയറി കോന്‍സ്ടന്റിന്‍ തന്റെ കളിയിലേക്ക് വെസ്റ്റ് ഇന്‍ഡീസിലെ കറുത്ത വര്‍ഗക്കാരന്റെ കണ്ണും ശക്തിയും കൊണ്ട് വന്നു എന്ന് എഴുതിയവര്‍ക്ക് ജെയിംസ്‌ കടുത്ത മറുപടി തന്നെ നല്‍കി: "അയാള്‍ കളിക്കളത്തിലേക്ക് കൊണ്ട് വന്നത് കറുത്ത വര്‍ഗക്കാരന്റെ കണ്ണും ശക്തിയും അല്ല, മറിച്ച് ബുദ്ധിശക്തിയായിരുന്നു". ഈ ബുദ്ധി ശക്തിയാണ് ക്രീസിന്റെ വലതു ഭാഗത്ത്‌ പിച്ച് ചെയ്ത പന്തിനെ ലോങ്ങ്‌ ലെഗ്ഗിലേക്ക് ലെഗ് ഗ്ലാന്സു ചെയ്ത വിടുന്ന ലിയരിയുടെ മനോഹരമായ ഷോട്ടിനു പിന്നില്‍. ഇത്തരത്തിലുള്ള തന്റെ വിശകലനത്തിലൂടെ കോളോണിയല്‍ കാലഘട്ടത്തിലെ വര്‍ഗ-വര്‍ണ പരമായ ചിന്താഗതികളോട് യുദ്ധം പ്രഖ്യാപിക്കുകയായിരുന്നു ജെയിംസ്‌.

തന്റെ എഴുത്തുകളില്‍, ഒരു പ്രത്യേക ശൈലി തന്നെ ജെയിംസ്‌ അവലംബിച്ചിരുന്നു. ഒരു പക്ഷെ ലോകത്ത് ആദ്യമായി ലെനിനേയും ഡോനാല്ട് ബ്രാഡ്മാന്‍യെയും ചേര്‍ത്ത് വെച്ചെഴുതിയ ഒരേ ഒരു വ്യക്തി ജെയിംസ്‌ ആയിരിക്കും. ഹേഗെലിന്റെ പ്രശസ്ത പുസ്തകമായ Science of Logic വായിക്കുന്നതിനിടയില്‍ ലെനിന്‍ ഒരു കുറിപ്പ് അതിന്റെ വശത്തെഴുതിയിരുന്നു: "Leap, Leap, Leap, Leap" (കുതിപ്പ്, കുതിപ്പ്, കുതിപ്പ്, കുതിപ്പ്). സമൂഹത്തിന്റെ ചരിത്രപരമായ വികാസം ചില കാലഘട്ടങ്ങളിലെ കുതിപ്പുകളിലൂടെയാണ് എന്നാണ് ലെനിന്‍ ഈ കുറിപ്പിലൂടെ ഉദ്ദേശിച്ചത്. ബ്രാഡ്മാന്റെ കളിയും ക്രിക്കെറ്റിനെ സംബന്ധിച്ച് അങ്ങനെ തന്നെയാണ് എന്നാണ് ജൈമ്സിന്റെ പക്ഷം. ബ്രാഡ്മാന്‍ കളിക്കുന്നത് കാണുമ്പോള്‍ മനുഷ്യന്റെ സര്‍ഗപരമായ സ്വാതന്ത്ര്യം ആണ് ദര്‍ശിക്കാന്‍ കഴിയുന്നത്‌. ഈ സര്‍ഗപരമായ സ്വാതന്ത്ര്യം ക്രിക്കെറ്റ് കളിയുടെ വികാസത്തെ ഒരു കുതിപ്പിലൂടെ മുമ്പോട്ടു കൊണ്ട് പോകുന്നു എന്ന് ജെയിംസ്‌ വിലയിരുത്തി. അങ്ങിനെ, ക്രിക്കെറ്റിനെ സംബന്ധിച്ച് ഒരു ചരിത്ര പുരുഷന്‍ തന്നെയായിരുന്നു ബ്രാഡ്മാന്‍.

ജൈമ്സിന്റെ എഴുത്തുകളെ കുറിച്ച് ഇത്രയും പ്രതിപാദിച്ചത് സമൂഹത്തിന്റെ സ്വാഭാവിക വളര്‍ച്ചയുടെ ഘട്ടങ്ങളില്‍, ക്രിക്കെറ്റ് പല രാജ്യങ്ങളിലും ഒരു പ്രധാനപ്പെട്ട സാമൂഹ്യ ഉപകരണവും പ്രസ്ഥാനവും ആയിരുന്നു എന്ന് സൂചിപ്പിക്കാനാണ്. ക്രിക്കെറ്റ് എന്ന കായിക രൂപം ഒറ്റയ്ക്ക് ഒരു സാമൂഹ്യ മാറ്റത്തിന് വഴി തെളിക്കും എന്ന് ഇതിനു അര്‍ത്ഥമില്ല. എന്നാല്‍, വിമോചനത്തിനു വേണ്ടിയുള്ള പോരാട്ടങ്ങള്‍ ഒരു വശത്ത് നടക്കുമ്പോള്‍, ചില പ്രധാന കായിക രൂപങ്ങള്‍ക്ക്‌, അവയുടെ സാംസ്കാരിക രാഷ്ട്രീയത്തിന്, പലപ്പോഴും ഒരു വലിയ പങ്കു വഹിക്കാനാകും എന്നാണ് ഇവിടെ വിവക്ഷിക്കുന്നത്. വെസ്റ്റ് ഇന്‍ഡീസിലെ പ്രത്യേക സാഹചര്യത്തില്‍ ക്രിക്കെറ്റിനു ഈ പങ്കു വഹിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞിരുന്നു എന്നാണ് ജെയിംസ്‌ ചൂണ്ടി കാണിക്കുന്നത്. ഇതേ പോലെ തന്നെ, അമേരിക്കയില്‍ കറുത്ത വര്‍ഗക്കാരുടെ സാമൂഹ്യ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനു വേണ്ടിയുള്ള പോരാട്ടത്തിനിടയില്‍, മുഹമ്മദ്‌ അലി പോലെയുള്ള കറുത്ത വര്‍ഗ ബോക്സിംഗ് കളിക്കാരും ഇതേ പോലെയുള്ള പങ്കു നിര്‍വഹിച്ചിരുന്നു എന്ന് നമുക്ക് കാണാം.

ഈ വിലയിരുത്തലില്‍ നിന്നും ഇന്നത്തെ ഐ പി എല്ലുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ദുര്‍ഗന്ധങ്ങളിലേക്ക് വരുന്നതിനു മുന്‍പ്, ഇന്ത്യയിലും ഇത്തരത്തില്‍ ഉള്ള സാമൂഹ്യ ബന്ധങ്ങള്‍ ക്രിക്കെറ്റിനു ഉണ്ടായിരുന്നോ എന്ന് പരിശോധിക്കേണ്ടതുണ്ട്.

ക്രിക്കെറ്റും ജാതിയും ഇന്ത്യയില്‍


ഇന്ത്യയില്‍ ക്രിക്കെറ്റിന്റെ ചരിത്രത്തെ കുറിച്ച് വളരെ കുറച്ചു മാത്രമേ പഠനങ്ങള്‍ നടന്നിട്ടുള്ളൂ. നടന്നിട്ടുള്ള പഠനങ്ങളില്‍ എടുത്തു പറയേണ്ട ഒന്നാണ് രാമചന്ദ്ര ഗുഹ രചിച്ച "A Corner of a Foreign Field" എന്ന പുസ്തകം. ഈ പുസ്തകത്തിലെ ഏറ്റവും ശ്രദ്ധേയമായ ഭാഗം ഇന്ത്യയിലെ ജാതി വ്യവസ്ഥയും ക്രിക്കെറ്റും കോളോണിയല്‍ കാലം മുതല്‍ തന്നെ എങ്ങനെയൊക്കെ കലര്‍ന്ന് കിടന്നിരുന്നു എന്ന് കാണിക്കുന്നതാണ്. വെസ്റ്റ് ഇന്‍ഡീസിലെ പോലെ ഒരു വര്‍ണത്തിന്റെയോ വര്‍ഗത്തിന്റെയോ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനു വേണ്ടിയുള്ള ഒരു ഉയിര്തെഴുന്നെല്പ്പു ഇന്ത്യയില്‍ പൊതുവില്‍ ഉണ്ടായിട്ടില്ല. ഏതെങ്കിലും വലിയ തോതില്‍ ക്രിക്കെട്ടു ഈ പ്രക്രിയകള്‍ക്ക് സഹായകരവുമായിട്ടില്ല. ഇന്ത്യന്‍ ക്രിക്കെറ്റ് ഇന്നും ഉയര്‍ന്ന ജാതിയില്‍ പെട്ട, നഗരങ്ങളില്‍ നിന്നും വരുന്ന, കളിക്കാരുടെ കൂട്ടായ്മയാണ്. എങ്കിലും, ചരിത്രത്തിന്റെ ചില ഘട്ടങ്ങളില്‍, ദളിത് സമുദായങ്ങളില്‍ നിന്നുമുള്ള മിടുക്കന്‍ കളിക്കാര്‍ കളിക്കളത്തിലേക്ക് വരുന്ന അവസരങ്ങളുണ്ടായിട്ടുണ്ട്‌. അതെ സമയത്ത്‌ തന്നെ, ഇവരെ ഉയര്‍ന്നു വരാന്‍ അനുവദിക്കാത്ത ഒരു സാമൂഹ്യ വ്യവസ്ഥ ഇവിടെയുണ്ടായിരുന്നു; അതിന്റെ പ്രതിഫലനം കളിക്കളത്തിനു ഉള്ളില്‍ തന്നെ ചിലപ്പോള്‍ കാണാന്‍ കഴിയും.


രാമചന്ദ്ര ഗുഹ പറയുന്ന ഏറ്റവും പ്രധാന കഥ പുനെയിലെ പല്വാന്കര്‍ സഹോദരന്മാരുടെയാണ്. ദളിത് വിഭാഗത്തില്‍ പെട്ട ചാമാര്‍ ജാതിയില്‍ ജനിച്ച പല്വാന്കര്‍ സഹോദരരില്‍ പ്രധാനി മൂത്തയാളായ ബാലൂ പല്വാന്കര്‍ ആയിരുന്നു. ബാലൂ 1880-കളില്‍ പൂനെ ജിമ്ഖാനയില്‍ പിച്ച് വെട്ടി തെളിക്കുന്ന ഒരു തൊഴിലാളി ആയിരുന്നു. പിച്ച് വെട്ടി തെളിക്കുന്നതിനിടയിലും, റോള് ചെയ്യുന്നതിനിടയിലും, നെറ്റ് കെട്ടുന്നതിനിടയിലും ബാലൂ ഉയര്‍ന്ന ജാതിക്കാര്‍ കളിക്കുന്ന കളി ശ്രദ്ധിക്കുമായിരുന്നു. ചിലപ്പോള്‍, സ്ഥലത്തെ പ്രമാണി ബാറ്റു ചെയ്യാന്‍ വരുമ്പോള്‍ ബാലുവിനോട് നിരന്തരം പന്തെറിയാന്‍ പറയുമായിരുന്നു. പക്ഷെ, ഒരിക്കലും ബാറ്റു ചെയ്യാന്‍ ബാലുവിനെ അവര്‍ അനുവദിച്ചില്ല. എങ്കിലും, മെല്ലെ, കടുത്ത പരീക്ഷണങ്ങളെ അതിജീവിച്ചു, ജാതി വ്യവസ്ഥക്ക് ഉള്ളില്‍ നിന്ന് കൊണ്ട് പോരാടി, ബാലു ഒരു പ്രഗല്‍ഭ ഇടംകയ്യന്‍ ബൌളര്‍ ആയി. പൂനെ ബ്രാഹ്മണര്‍ മാത്രം കളിച്ചിരുന്ന ടീമില്‍ അംഗം ആയി. പിന്നീട്, പൂനെയില്‍ നിന്നും ബാലു മുംബൈയ്യിലേക്ക് വന്നു. അവിടെ ഒരു ടീമില്‍ ചേര്‍ന്നു. എങ്കിലും, തന്റെ അവസാന മത്സരം വരെയും ഒരു ദളിതനായ ബാലുവിനെ ടീമിലെ പ്രധാന കളിക്കാരന്‍ ആയിരുന്നിട്ടും അവര്‍ ക്യാപ്റ്റന്‍ ആക്കിയിരുന്നില്ല. ഒരു സാധാരണ കളിക്കാരനായി ബാലു കളിയില്‍ നിന്നും റിട്ടയര്‍ ചെയ്തു. ക്രിക്കെറ്റിലെ ബാലുവിന്റെ ജീവിതം ഇന്ത്യയിലെ ദളിതരുടെ ജീവിതത്തിന്റെ തന്നെ ഒരു പരിചചെധമായിരുന്നു. ക്രിക്കെറ്റ് എന്ന കളിയെ വിമോചനത്തിന്റെ ഒരു രൂപമായി അവരില്‍ പലരും കാണാന്‍ ശ്രമിച്ചിരുന്നു. എന്നാല്‍, വെസ്റ്റ് ഇന്‍ഡീസ് പോലെയുള്ള രാജ്യങ്ങളില്‍ നിന്നും വിഭിന്നമായി, ആ രൂപത്തിന്റെ ആവിര്‍ഭാവത്തെ തന്നെ ഇന്ത്യയിലെ ജാതി വ്യവസ്ഥ തകര്‍ത്തു കളഞ്ഞു. ഈ ജാതി വ്യവസ്ഥക്കെതിരെ, അതിനെ താങ്ങി നിര്‍ത്തിയിരുന്ന ഭൌതിക സാഹചര്യങ്ങള്‍ക്കെതിരെ, ഒരു പോരാട്ടം നടന്നിരുന്ന പശ്ചാത്തലം ഈ കളിക്കാര്‍ക്ക്‌ ലഭ്യവുമായിരുന്നില്ല.

ബാലു എന്ന ഈ കളിക്കാരന്റെ പിന്നീടുള്ള ജീവിതവും രസകരമാണ്. റിട്ടയര്‍ ചെയ്ത ശേഷം ബാലു രാഷ്ട്രീയത്തില്‍ ചേര്‍ന്നു: കൊണ്ഗ്രെസ്സ് പാര്‍ട്ടിയില്‍. മെല്ലെ, ഗാന്ധിയും അംബേദ്‌കരും ചേര്‍ന്ന് ഒപ്പിട്ട വിവാദമായ പൂനെ പാക്ട് സംബന്ധിച്ച ചര്‍ച്ചകളില്‍ പ്രധാനിയായി. എങ്കിലും ഈ കളിക്കാരനെ ജാതി ചൂഷണം കൈവിട്ടില്ല. ബോംബെ മുനിസിപല്‍ കോര്‍പ്പോരേശന്‍ തിരഞ്ഞെടുപ്പില്‍ ഉയര്‍ന്ന ജാതിക്കാരായ കൊണ്ഗ്രെസ്സുകാര്‍ തന്നെ ബാലുവിനെ തോല്‍പ്പിച്ചു വിട്ടു. എന്തിനധികം, ഒടുവില്‍, കൊണ്ഗ്രെസ്സ് സ്ഥാനാര്‍ഥിയായി അംബേദ്‌കരിനു എതിരെ തന്നെ മത്സരിപ്പിച്ചു. ജയിച്ചില്ല. ഒടുവില്‍, ഒന്നുമാവാതെ അദ്ദേഹം രാഷ്ട്രീയത്തില്‍ നിന്നും വിരമിച്ചു.


ഇന്ത്യയില്‍, ക്രിക്കെറ്റ് ഒരു ജനകീയ കായിക രൂപമായി വളര്‍ന്നു വന്നിരുന്നത് പൂനെ, ബോംബെ, കല്‍ക്കട്ട, മദ്രാസ് തുടങ്ങിയ ചില നഗരങ്ങളില്‍ മാത്രമായിരുന്നു. ഈ പ്രദേശങ്ങളില്‍ ഒക്കെ തന്നെ ക്രിക്കെറ്റിനെ വിവിധ വിഭാഗം ജനങ്ങള്‍ ഏറെ അന്ഗീകരിക്കുകയും അതിന്റെ "സാമൂഹ്യ മനോഹാരിതയെ" ഉള്‍ക്കൊള്ളുകയും ചെയ്തിരുന്നു. ബാലു പല്വാന്കര്‍-ന്റെ ഉദാഹരണം ഇതാണ് കാണിക്കുന്നത്. ഈ അടുത്ത കാലഘട്ടത്തിലാണ്, ക്രിക്കെട്ടു കൂടുതല്‍ പ്രദേശങ്ങളില്‍ ഒരു ജനകീയ കായിക രൂപമായി വളര്‍ന്നു വന്നിട്ടുള്ളത്. ഉയര്‍ന്ന ജാതിക്കാരില്‍ നിന്നും മാറി മറ്റു ജാതിയില്‍ പെട്ടവരും മെല്ലെ ടീമുകളിലേക്ക് കടന്നു വരാന്‍ തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ട്. വെസ്റ്റ് ഇന്‍ഡീസിലെ പോലെ ഒരു മാറ്റം ഇത് വഴി ഉണ്ടാവാം എന്നല്ല. അതെ സമയം, ക്രിക്കെറ്റിനെ വിവിധ ജാതി-വര്‍ഗ കൂട്ടായ്മകള്‍ കാണുന്നത് ഒരു പ്രത്യേക വീക്ഷണ കോണില്‍ കൂടെയാകാം എന്ന് മാത്രമാണ് പറയാന്‍ ഉദ്ദേശിച്ചത്. ഈ വീക്ഷണ കോണിനുള്ളില്‍ ഈ കായിക രൂപത്തിന് നാം സാധാരണ പ്രതീക്ഷിക്കാത്ത വിമോചനത്തിന്റെ അര്‍ത്ഥതലങ്ങള്‍ ഈ കൂട്ടായ്മകള്‍ കണ്ടേക്കാം. ക്രിക്കെറ്റിന്റെ ഈ രാഷ്ട്രീയമാണ് ജയിംസിനെ ഇങ്ങിനെ എഴുതിച്ചത്: "ഞാന്‍ അറിയുന്നതിന് മുന്‍പ് തന്നെ ക്രിക്കെറ്റ് എന്നെ രാഷ്ട്രീയത്തിലേക്ക് തള്ളി വിട്ടിരുന്നു. ഒടുവില്‍ ഞാന്‍ രാഷ്ട്രീയത്തില്‍ എത്തിയപ്പോള്‍, അധികം പഠിക്കാന്‍ ബാക്കിയുണ്ടായിരുന്നില്ല".

ഒരു ജനകീയ കായിക രൂപം എല്ലായ്പ്പോഴും ഒരു സമൂഹത്തിന്റെ പ്രതിഫലനമാണ്. ആ സമൂഹത്തിലെ ജനങ്ങളുടെ ദുഖവും സന്തോഷവും, ചൂഷണങ്ങളും സമരങ്ങളും, കായിക രൂപങ്ങളിലും കാണാന്‍ കഴിയും. ഈ കായിക രൂപങ്ങള്‍ ജനങ്ങളുടെതാണ്, ജനങ്ങളുടെ നിയന്ത്രണത്തില്‍ ഉള്ളതാണ്, എന്നത് കൊണ്ടാണ് അതിനു ജനങ്ങളുടെ മനസ്സുകളെ പ്രതിഫലിപ്പിക്കുവാനും സ്വാധീനിക്കുവാനും കഴിയുന്നത്‌. എന്നാണോ ഇവ ജനങ്ങളുടെതല്ലാതാകുന്നത്, അന്ന് ഈ കായിക രൂപങ്ങള്‍ക്ക്‌ അവയുടെ ജനകീയത നഷ്ടപ്പെടും. ഇന്നത്തെ മുതലാളിത്തത്തിന്റെ ഉയര്‍ന്ന ഘട്ടത്തില്‍, ക്രിക്കെറ്റിന്റെ വാണിജ്യവല്‍ക്കരണമാണ് ആ കായിക രൂപത്തിന്റെ ജനകീയതയെ ചോര്‍ത്തിക്കളയുന്നത്.

ക്രിക്കെറ്റിന്റെ വാണിജ്യവല്‍ക്കരണം

ഒരു ജനകീയ കായിക രൂപം അതിന്റെ സ്വാഭാവികതയും ചാരുതയും വിട്ടെറിഞ്ഞ്‌, ലാഭക്കൊതിയുടെ അടിമയായാല്‍ എന്താണ് സംഭവിക്കുക? ആ കായിക രൂപത്തിന്റെ രാഷ്ട്രീയം വഴി മാറുകയും, അല്ലെങ്കില്‍ രാഷ്ട്രീയം മറ്റു താത്പ്പര്യങ്ങലാല്‍ കൈവശപ്പെടുത്തപ്പെട്ടാല്‍, എന്താണ് സംഭവിക്കുക? ഇന്ന് ഇന്ത്യയിലെ ജനകീയ കായിക രൂപമായ ക്രിക്കെറ്റ് അഭിമുഖീകരിക്കുന്നത് ഈ പ്രശ്നം ആണ്.

മുതലാളിത്തം ചരിത്രപരമായി തന്നെ, ഒട്ടു മിക്ക ജനകീയ കായിക രൂപങ്ങളെയും വിഴുങ്ങി കളഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ക്രിക്കെറ്റില്‍ തന്നെ ബിസിനെസ്സ് താത്പര്യങ്ങള്‍ കടന്നു വരുന്നത് ഇത് ആദ്യമായിട്ടുമല്ല. ഇന്ത്യയില്‍ കഴിഞ്ഞ ഇരുപതോ മുപ്പതോ വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു മുമ്പ് തന്നെ ഈ പ്രക്രീയ ആരംഭിച്ചിരുന്നു. എന്നാല്‍, ഐ പി എല്‍ എന്ന ടൂര്‍ണമെന്റിന്റെ വരവോടെ, ഈ വാണിജ്യവല്‍ക്കരണം പുതിയ മാനങ്ങളിലേക്ക് കടന്നിരിക്കുകയാണ്. പ്രശസ്ത ക്രിക്കെറ്റ് എഴുത്തുകാരനായ മൈക്ക് മാര്‍ക്കീസീയുടെ അഭിപ്രായത്തില്‍, ഇതാദ്യമായാണ് ലോകത്ത് ക്രിക്കെറ്റ് ടീമുകള്‍ സ്വകാര്യവല്‍ക്കരിക്കപ്പെടുന്നത്. ഇത് വരെയും രാജ്യങ്ങളോ അല്ലെങ്കില്‍ പ്രവിശ്യകളോ ആണ് ടീമുകള്‍ നിയന്ത്രിച്ചിരുന്നത്. അതായത് ഒട്ടു മിക്കതും ഒരു തരത്തില്‍ അല്ലെങ്കില്‍ മറ്റൊരു തരത്തില്‍ ജനകീയ നിയന്ത്രണത്തില്‍ ഉള്ളവയായിരുന്നു. എന്നാല്‍ ഐ പി എല്ലിന്റെ വരവോടെ നവലിബെരളിസത്തിന്റെ സ്വകാര്യവല്‍ക്കരണ സിദ്ധാന്തം ക്രിക്കെട്ടിലും പരീക്ഷിക്കപ്പെടുകയാണ് എന്ന് മാര്‍കീസി എഴ്ഴുതുന്നു. ബാംഗ്ലൂര്‍ ടീം ബാംഗ്ലൂരുകാരുടെയല്ല, മറിച്ച് മദ്യരാജാവായ വിജയ്‌ മല്ല്യയുടെതാണ്. മുംബൈ ടീം മുംബൈക്കാരുടെയല്ല, മറിച്ച് അംബാനി കുടുംബത്തിന്റെയാണ്. ബാംഗ്ലൂരും മുംബൈയും ജയിക്കേണ്ടത് ജനങ്ങളുടെ ആവശ്യമല്ല, മറിച്ച് മല്ല്യയുടെയും അംബാനിയുടെയും കീശയുടെ ആവശ്യമാണ്‌. ജനങ്ങള്‍ തങ്ങളുടെ ഉടമസ്ഥാവകാശം നഷ്ടപ്പെടുന്നു എന്ന് പലപ്പോഴും മനസ്സിലാക്കുന്നില്ല. അല്ലെങ്കില്‍ മനസ്സിലാക്കുമ്പോഴേക്കും വൈകി പോകുന്നു.

ടീമുകള്‍ മാത്രമല്ല ഇവിടെ ചരക്കുകള്‍. കളിക്കാരും അങ്ങിനെ തന്നെ. രാജസ്ഥാന്‍ റോയല്‍സ് ടീമിന് വേണ്ടി കളിചിരുന്ന രവീന്ദ്ര ജദേജയെ ഈ വര്ഷം ഐ പി എല്ലില്‍ നിന്നും പുറത്താക്കിയത് ഒരു പ്രത്യേക കാരണത്തിനായിരുന്നു. ടീം ഉടമസ്ഥന്‍ അറിയാതെ മറ്റൊരു ടീമിനോട് തന്നെ എടുക്കാന്‍ താത്പര്യമുണ്ടോ എന്ന് ചോദിച്ചു പോയി. ഇത് കരാര്‍ പ്രകാരം കുറ്റം. പഴയ ജന്മിയെ പോലെ ടീം ഉടമ പറഞ്ഞു: "നീ ഈ വര്ഷം കളിക്കണ്ട. പുറത്തിരുന്നോ". അതായത് തന്റെ സ്വന്തം അധ്വാന ശക്തി വിറ്റഴിക്കാന്‍ ആധുനിക മുതലാളിത്തത്തിനുള്ളില്‍ രവീന്ദ്ര ജധേജക്ക് അവകാശമില്ല.

കരാറുകള്‍ മുഴുവനും ഫ്രാഞ്ചിസീകളുടെ ലാഭ സാധ്യതകള്‍ വര്‍ധിപ്പിക്കാന്‍ ഉതകുന്നതാണ്. ലാഭ സാധ്യതകള്‍ക്ക് കോട്ടം തട്ടുന്ന എല്ലാ പ്രവണതകളെയും നിയമപരമായി തന്നെ അടക്കുകയാണ് ടീമുടമകള്‍. ടീമുകളാകട്ടെ, ടീമുടമകളുടെ വ്യവസായ താത്പ്പര്യങ്ങള്‍ സംരക്ഷിക്കാനും വളര്‍ത്താനും ഉള്ള ഉപാധികളാണ് പലപ്പോഴും. ബാംഗ്ലൂര്‍ ടീമിന്റെ പേര് തന്നെ "റോയല്‍ ചാലെന്ചെഴ്സ്" എന്നാണു. ഉടമസ്ഥന്‍ വിജയ്‌ മല്യയുടെ സ്വന്തം ബ്രാണ്ടാണ് "റോയല്‍ ചാലെന്ചെഴ്സ്" എന്ന വിസ്കി. പരസ്യത്തിനു വേറെ ചിലവഴിക്കണ്ടല്ലോ, ബാംഗ്ലൂരുകാരുടെ ടീമിന്റെ പേര് തന്നെ തന്റെ മദ്യ കുപ്പികാകുമ്പോള്‍ !


പലപ്പോഴും ഇംഗ്ലീഷ് പ്രീമിയര്‍ ലീഗ് ഫുട്ബോള്‍ ചൂണ്ടി കാട്ടിയാണ് പലരും ഐ പി എല്ലിനെ പിന്താങ്ങുന്നത്. എന്നാല്‍ 2008 - ഇല്‍ എഴുതിയ ഒരു ലേഖനത്തില്‍ തന്നെ മൈക്ക് മാര്‍കീസി തന്റെ ഇതിന്റെ കുഴപ്പങ്ങള്‍ ചൂണ്ടി കാട്ടിയിരുന്നു. അദ്ദേഹം എഴുതിയത് ഇങ്ങനെ:

ഐ പി എല്‍ ഭ്രാന്തിലേക്ക് എടുത്തു ചാടുന്നതിനു മുന്‍പ്, ക്രിക്കെറ്റ് പ്രേമികള്‍ ഇംഗ്ലീഷ് പ്രീമിയര്‍ ലീഗിന്റെ അനുഭവം ഓര്‍ക്കണം. കളിക്കളത്തിന് അകത്തും പുറത്തും കോഴ പണത്തിന്റെയും കൂറ് മാറ്റത്തിന്റെയും കഥകളാണ് അതിനു പറയാനുള്ളത്. എജെന്റുമാരും മാനേജര്‍മാരും അടങ്ങിയിട്ടുള്ള അഴിമതിയുടെയും കോഴക്കേസുകളുടെയും അനേകം കഥകള്‍ പുറത്തു വന്നു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. പത്രങ്ങളില്‍ മുഴുവനും, ഇരുപതു വയസ്സ് പോലുമാകാത്ത, അര്‍ഹിക്കുന്നതില്‍ കൂടുതല്‍ പണം സമ്പാദിക്കുന്ന, വിദ്യാഭ്യാസം നേടിയിട്ടില്ലാത്ത കളിക്കാരുടെ താന്തോന്നിത്തങ്ങള്‍ ദിവസവും കാണാം. ഐ പി എല്‍ നേരിടാന്‍ പോകുന്ന ഏറ്റവും വലിയ അപകടം ഇംഗ്ലീഷ് പ്രീമിയര്‍ ലീഗിന്റെ ഈ വഴിക്ക് അതും പോകാന്‍ പോകുന്നു എന്നതാണ്. ഇംഗ്ലീഷ് പ്രീമിയര്‍ ലീഗിന്റെ ഏറ്റവും ദുഷിച്ച പ്രവണതകള്‍ ആണ് ഐ പി എല്‍ ഏറ്റടുക്കാന്‍ പോകുന്നത്. ഇവിടെ പ്രശ്നം ഐ പി എല്ലിന്റെ ഇന്‍സ്റ്റന്റ് ഗ്ലാമര്‍ അല്ല, മറിച്ച് മറ്റൊന്നാണ്. ഇന്ഗ്ലാണ്ടില്‍ ഫുട്ബാള്‍ ക്ലബ്ബുകള്‍ വലിയ ബിസിനെസ്സുകള്‍ കയ്യടക്കിയപ്പോള്‍, ചരക്കിന്റെ (കളിയുടെ) ഏറ്റവും മൂര്‍ത്തമായ ചൂഷനതിലാണ് ശ്രദ്ധ വര്‍ധിച്ചത്. ഒപ്പം ഉണ്ടായത്, ഫുട്ബാള്‍ കളി ജനങ്ങളില്‍ നിന്നും കൂടുതല്‍ കൂടുതല്‍ അകന്നു പോയി എന്നതാണ്.

മാര്‍കീസിയുടെ വാക്കുകള്‍ ഐ പി എല്ലിന്റെ വിഷയത്തില്‍ സത്യമായി വന്നു എന്നതാണ് ശ്രദ്ധിക്കേണ്ട വിഷയം.

വിവിധ രാജ്യങ്ങളില്‍ നിന്നുമുള്ള കളിക്കാര്‍ ഒരു ടീമില്‍ കളിക്കുമ്പോള്‍, ഐ പി എല്‍ പോലുള്ള ടൂര്‍ണമെന്റുകള്‍ ക്രിക്കെറ്റിനെ സാര്‍വദേശീയവല്‍ക്കരിക്കുന്നു എന്നാണ് നമ്മുടെ സ്വന്തം "പഴയ മന്ത്രി" ശശി തരൂര്‍ പറയുന്നത്. "ഐ പി എല്ലില്‍ ഭൂതകാലം ഭാവിയെ ഒരു തരത്തിലും തടഞ്ഞു നിര്‍ത്തുന്നില്ല" എന്നാണ് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞത്. മാര്‍കീസി ഈ വാദത്തെ തള്ളി കളയുന്നു. തരൂരിന്റെ ഈ അഭിപ്രായം ഒരു സ്വതന്ത്ര വിപണി ഉട്ടോപിയനിസതിന്റെ (free market utopianism) അഹങ്കാരമാണ് വെളിവാക്കുന്നത് എന്ന് മാര്‍കീസി പരിഹസിക്കുന്നു. ഭൂതകാലം ഭാവിയെ തടയില്ലെങ്കില്‍ എന്തിനാണ് തരൂരിന്റെ സ്വന്തം സര്‍ക്കാര്‍ തന്നെ പാകിസ്ഥാന്‍ കളിക്കാരെ ഐ പി എല്‍ കളിക്കുന്നതില്‍ നിന്നും വിലക്കിയത് എന്ന് മാര്‍കീസി തിരിച്ചു ചോദിക്കുന്നു. മാര്‍കീസി തുടര്‍ന്നെഴുതുന്നു:

ആധുനിക ലോകത്തിലെ ആദ്യ ടീം സ്പോര്‍ട്ട് ആയിരുന്നു ക്രിക്കെറ്റ്. പതിനെട്ടാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ അവസാനം ബ്രിട്ടീഷ്‌ വ്യവസായ വളര്‍ച്ചയുടെ കാലത്താണ് ഇത് വളര്‍ന്നത്‌ എന്നത് കൊണ്ടു തന്നെ, വ്യാവസായിക-പൂര്‍വ സമൂഹത്തിന്റെ പല സ്വഭാവങ്ങളും ക്രിക്കെറ്റിനുണ്ട്. ഒരു മാച്ചു കളിക്കാനെടുക്കുന്ന സമയം തന്നെ ഉദാഹരണം. അവിടെ നിന്നുമിങ്ങോട്ടു, ക്രിക്കെറ്റിന്റെ ചരിത്രം തന്നെ ഈ പഴയ കളിയെ ആധുനിക വിപണി അനുവദിച്ചു തരുന്ന ഇടുങ്ങിയ സ്ഥലത്ത് തിരുകികേറ്റാനുള്ള ശ്രമങ്ങളുടെതാണ്.

ഈ പ്രശ്നത്തെ പുതിയ രൂപത്തില്‍ സമീപിക്കേണ്ട സമയമായി എന്ന് തോന്നുന്നു. പല തരത്തിലും, ഐ പി എല്‍ ഇന്നത്തെ പ്രബല സംസ്കാരത്തെയാണ് പ്രതിനിധാനം ചെയ്യുന്നത്. ക്രിക്കെറ്റിനു പുറത്തു, വേഗത കൂടിയ, ഇടുങ്ങിയ, വിപണി-അധിഷ്ട്ടിതമായ ഒട്ടേറെ ആകര്‍ഷണങ്ങള്‍ ഇന്ന് ലഭ്യമാണ്. ക്രിക്കെറ്റിനു, നവ ലിബറല്‍ കാലഘട്ടത്തിലെ പ്രബല ആകര്‍ഷനങ്ങള്‍ക്ക് ഒരു തിരുത്തായി, ഒരു പുതിയ വ്യത്യസ്തമായ ആകര്‍ഷണം പ്രദാനം ചെയ്യാന്‍ കഴിയും. ഞാന്‍ ക്രിക്കെറ്റ് പ്രേമിയായത്, ആ കളിക്ക് അതിന്റേതായ ഒരു താളമുണ്ടായിരുന്നത് കൊണ്ടാണ്; പുറമെയുള്ള ലോകത്തിനു അളക്കാന്‍ കഴിയാത്ത ഒരു സമയക്രമം ഈ താളത്തിനുണ്ടായിരുന്നു. ക്രിക്കെറ്റിന്റെ താളം എന്ന ഈ ആകര്‍ഷണത്തെ ചൂഷണം ചെയ്യാന്‍ ഫ്രാഞ്ചിസികളുടെ ഉടമസ്ഥര്‍ക്ക് താത്പര്യം തീരെ ഉണ്ടാവില്ല. അത് കൊണ്ടാണ്, അവര്‍ ക്രിക്കെറ്റിന്റെ ഭാവിക്ക് ഒരു മാതൃക മുമ്പോട്ട്‌ വെക്കുന്നുണ്ടെങ്കില്‍ അത് ഒരു ഇരുണ്ട മാതൃക മാത്രം ആകുന്നതു.

ചുരുക്കത്തില്‍ പറഞ്ഞാല്‍, ഐ പി എല്‍, ഇന്നത്തെ ബിസിനസ്‌ മാതൃകക്കുള്ളില്‍, ക്രിക്കെറ്റ് എന്ന ജനകീയ കായിക രൂപത്തെ വാനിജ്യവല്‍ക്കരിക്കുക മാത്രമല്ല, തകര്‍ക്കുക തന്നെ ചെയ്യും. ആധുനിക ഫിനാന്‍സ് മൂലധനത്തിന്റെ കീഴില്‍ നടക്കുന്ന ഈ രൂപത്തിന്റെ വ്യവസായവല്‍ക്കരണത്തെ ശക്തമായി എതിര്‍ക്കുക തന്നെ വേണം. ക്രിക്കെറ്റ് ഒരു ജനകീയ കായിക രൂപമായി നിലനില്‍ക്കണമെങ്കില്‍, അത് ജനങ്ങളുടെ സ്വന്തമായി നില്‍ക്കണം. അതിനായി ജനങ്ങള്‍ തന്നെ മുന്‍കയ്യെടുത്തു മുന്പോട്ടിരങ്ങണം. നവലിബറല്‍ ഉട്ടോപ്പിയന്മാരെ ജനങ്ങള്‍ക്ക്‌ മുന്‍പില്‍ തുറന്നു കാട്ടാനാകണം. ക്രിക്കെറ്റിനെ സംരക്ഷിക്കാന്‍ ഇവരെ തോല്പ്പിച്ച്ചേ മതിയാകൂ.


Saturday, April 10, 2010

The "criminalisation" of Adivasis by Maoist sympathisers

A large number of people would not call themselves admirers of Maoists, but see a value in them. They would see a large number of Adivasis supportive, and being part of, the Maoist movement. They refuse to condemn any violent action of Maoists, such as the Dantewada massacre. For instance, see an interview with Himanshu Kumar at http://news.rediff.com/interview/2010/apr/07/tribal-activist-himanshu-kumar-on-the-dantewada-massacre.htm; he goes round and round, but refuses to use the word "condemn". Alongside, what Himanshu Kumar does here is also to affirm that it was not Maoists, but the poor Adivasis who killed 78 CRPF jawans in Dantewada. I totally refuse to accept any such criminalisation of Adivasi psyche in India, which is nothing but a colonial anthropological notion.

What is the value that these people see in Maoists? I think it is a "subversive utility". They think that Maoists have a role in subverting the present system using violence, and this "subversion" can create spaces where other "democratic" movements can penetrate the political spheres with other agendas. Opportunistic politicians like Mamata Banerjee have followed the same strategy in Bengal.

I think this is a totally misdirected optimism and strategy. Little do these people realise that they are simply tools in the hands of Maoists. There is no subversive utility that Maoists have. They have absolutely no mass base among Adivasis themselves. They have no base among Dalits or the working people in general. As Prasenjit Bose put it:

The explanation that the roots of the Maoist insurgency lie in the systemic deprivation and exploitation of the adivasis by the Indian bourgeois-landlord state suffers from several infirmities, because it is entirely ahistorical. The Naxalite movement of 1967, from which the present day Maoists originated, was supposed to be the beginning of a protracted armed struggle; to wrest State power from the hands of the “comprador-bureaucratic” bourgeoisie who had kept India as a “semi-colony”. The experience since then has shown that such a road to revolution is not only inappropriate in Indian conditions where parliamentary democracy has taken roots, but such sectarian politics in a diverse society like India, inevitably leads to alienation from the people and degenerates into mindless violence and anarchy. Eventually, the Naxalites reached an ideological dead-end as domestic and international developments completely overtook their shallow and confused understanding of Indian society and polity (http://www.pragoti.org/node/3687).


The idea of a "red corridor" is some sort of a fiction story of the Indian state so that they can unleash terror to clear the space for mining corporates. The Maoists want precisely this terror to be unleashed on them. But they know they while they can retreat to safer havens while the state terror takes place, the poor native villagers can not. The Adivasis will be the sufferers of the terror, and the Maoists hope to widen their poor and narrow base via the feeling of increased alienation that this terror-unleash can bring about. They are thus enemies of Adivasis, and have no human element in their ideology. Charu Mazumdar's flawed ideology only fetishises blood and violence, and does not help to end it; he said,
“He who has not dipped his hand in the blood of class enemies can hardly be called a communist.”
I want to bring another element here, which is the interesting experience of the predominantly tribal state of Tripura in the recent years. This Adivasi state, under the Left Front government there, has had remarkable achievements in many spheres of human development. Land reforms has significantly raised access to land for not just Adivasies, but also other poorer sections (for a snapshot, see a box item from the Tripura HDR at http://www.pragoti.org/node/3267). Literacy rate increased from 30.98 per cent in 1972 to 81.05 in 2007. School dropout rate declined from 63.92 per cent in 1972 to 7.81 per cent (class I to class V), from 76.61 per cent to 14.79 per cent (up to class VIII) and from 87.29 per cent to 54.39 per cent (above Class 8). The number of dispensaries and health sub-centres has risen from 112 in 1972 to 698 in 2007. Paddy production has shot up over the last 10 years. Tripura is now a net paddy seed exporter to other States; it used to import paddy till recently. Above all, the trouble of insurgency has declined to very low levels.

I believe Tripura is the only example in India in the recent years, where the idea of Adivasi development has received priority attention from any State government. For those interested in this experience, please see the Tripura Human Development Report at http://hdr.undp.org/en/reports/nationalreports/asiathepacific/india/Tripura_india_hdr_2007.pdf. The last chapter is a good summary. I wish other governments in Adivasi-dominated States learn from the Left's developmental achievements in Tripura.

Wednesday, March 31, 2010

വ്യാജസമ്മതിയുടെ നിര്‍മ്മിതി; Book by Thomas Isaac and NP Chandrasekharan

I wanted to write something on the new book written by TM Thomas Isaac and NP Chandrasekharan titled: വ്യാജസമ്മതിയുടെ നിര്‍മ്മിതി: മാധ്യമ വിമര്‍ശനം 2000-2009. It is an excellent book. It brings together the rare combination of the analytical capability of Thomas Isaac and the deep insider knowledge (not to miss the lucidity of the language) of NPC. The book is based firmly on a theoretical framework, and has a lot of "empirical" information in the application of that framework in the case studies. It has a very useful archival compilation on the case studies, and much of it puts Kerala's mainstream media to shame.

The book begins with a useful review of the various theoretical strands in media studies and analysis. Let me quote a few paragraphs from the book to illuminate this:

കേരളത്തിലാകട്ടെ, അടുത്ത കാലത്ത് മാധ്യമ വിമര്‍ശം ഒരു രാഷ്ട്രീയ പ്രശ്നമായിത്തന്നെ മാറിയിരിക്കുന്നു. മാധ്യമങ്ങള്‍ - വിശേഷിച്ച്, സ്വതന്ത്ര മാധ്യമങ്ങളെന്ന് സ്വയം വിശേഷിപ്പിക്കുന്നവ - ഇടതുപക്ഷത്തെ കഠിനമായി കടന്നാക്രമിക്കുന്നു. ഇടതുപക്ഷമാകട്ടെ, മാധ്യമങ്ങള്‍ തങ്ങള്‍ക്കെതിരായ രാഷ്ട്രീയ ഗൂഢാലോചനയിലാണെന്ന് പറയുന്നു. മുഖ്യധാരാ മാധ്യമങ്ങള്‍ അതു നിഷേധിക്കുന്നു. അതേ സമയം, മാധ്യമങ്ങളെ രക്ഷിക്കാന്‍ ഒട്ടേറെ പേര്‍ മുന്നോട്ടു വരുന്നു. അവരില്‍ വലതുപക്ഷക്കാരുണ്ട്, അരാഷ്ട്രീയക്കാരുണ്ട്, എന്തിന് വിശാല ഇടതുപക്ഷ ചിന്തകരായി അറിയപ്പെടുന്നവര്‍ പോലുമുണ്ട്. പൊതുമാധ്യമങ്ങളെ വിമര്‍ശിക്കുന്നതേ തെറ്റ് എന്നാണ് മിക്കവരും പറയുന്നത്. മാധ്യമവിമര്‍ശനങ്ങളെ ഇടതുപക്ഷത്തിന് ഉള്‍ക്കൊള്ളാനാവാത്തത് അസഹിഷ്ണുത കൊണ്ടാണെന്നും അത്തരക്കാര്‍ കുറ്റപ്പെടുത്തുന്നു. ഈ സാഹചര്യത്തിലാണ് ഈ പുസ്തകം പുറത്തു വരുന്നത്...

നോം ചോംസ്കിയുടെയും എഡ്വേര്‍ഡ് എസ്.ഹെര്‍മന്റെയും വിശ്രുത ഗ്രന്ഥമായ 'സമ്മതിയുടെ നിര്‍മ്മിതി' (Manufacturing Consent) യുടെ മാതൃകയാണ് ഞങ്ങളുടെ പഠനത്തിന് സ്വീകരിച്ചിട്ടുളളത്...

വ്യവസ്ഥിതി നിലനിര്‍ത്താനുളള പൊതുസമ്മതി സൃഷ്ടിക്കലാണ് മാധ്യമങ്ങള്‍ ചെയ്യുന്നത് എന്ന് അംഗീകരിച്ചുകൊണ്ട്, പ്രചാരവേലാ സിദ്ധാന്തത്തിന്റെ തുടര്‍ച്ചയായി നോംചോംസ്കിയെപ്പോലുളളവര്‍ നടത്തിയ നിരീക്ഷണങ്ങളും പ്രയോഗിച്ച രീതികളുമാണ് ഈ ഗ്രന്ഥത്തില്‍ പിന്തുടര്‍ന്നത്. അതേ സമയം, മാര്‍ക്സിസ്റ് നിലപാടില്‍ നിന്നുകൊണ്ട് ഇവയോട് രണ്ടു കാര്യങ്ങള്‍ കൂട്ടിച്ചേര്‍ക്കാനും ഞങ്ങള്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നു. വര്‍ഗസംഘടനകളും വര്‍ഗസമരവും സൃഷ്ടിക്കുന്ന ജനകീയ കൂട്ടായ്മയ്ക്ക് മാധ്യമ പ്രചാരവേലയെ വലിയൊരളവില്‍ പ്രതിരോധിക്കാനാവും എന്നതാണ് ആദ്യത്തേത്. പല ലത്തീന്‍ അമേരിക്കന്‍ രാജ്യങ്ങളിലും മാധ്യമ പ്രചാരവേലയെ ഇപ്രകാരം ഫലപ്രദമായി ചെറുത്തതിന്റെ അനുഭവങ്ങളുമുണ്ട്. ഈ പശ്ചാത്തലത്തിലാണ് അലെന്‍ഡയുടെ ചിലിയിലും മറ്റും പിന്തിരിപ്പന്മാര്‍ക്ക് പട്ടാള അട്ടിമറികള്‍ സ്വീകരിക്കേണ്ടി വന്നത്. രണ്ടാമത്തെ കൂട്ടിച്ചേര്‍ക്കല്‍, മാധ്യമ മേഖലയിലെ ജനാധിപത്യപരമായ ഇടവും അതു വിപുലീകരിക്കുന്നതിനു വേണ്ടിയുളള സമരവുമാണ്.


Towards this, the book has three excellent case studies that are sure give a run to the media-wallahs of Kerala. One is on the controversies around decentralisation.

ജനകീയാസൂത്രണ വിവരവിനിമയ തന്ത്രത്തിലെ രണ്ടാമത്തെ തൂണ് പൊതുമാധ്യമങ്ങളായിരുന്നു. മേല്‍-കീഴ് വിവര വിനിമയത്തില്‍ മാത്രമല്ല, പൊതു അന്തരീക്ഷ സൃഷ്ടിയ്ക്കും പ്രധാനപ്പെട്ട പങ്ക് മാധ്യമങ്ങള്‍ക്കുണ്ട് എന്ന് സംഘാടകര്‍ വിലയിരുത്തി. മാധ്യമ പങ്കാളിത്തം ഉറപ്പാക്കുന്നതിന് ബോധപൂര്‍വമുളള പരിശ്രമവും നടത്തി. എന്നാല്‍ രണ്ടാം അധ്യായത്തില്‍ വിലയിരുത്തിയത് പോലെ മാധ്യമ രാഷ്ട്രീയ പക്ഷപാതിത്വം വസ്തുനിഷ്ഠമായ വിവരവിനിമയം അസാധ്യമാക്കി. വസ്തുനിഷ്ഠ റിപ്പോര്‍ട്ടുകള്‍ക്ക് പുറമെ വിമര്‍ശനപരവും അല്ലാത്തതുമായ അവലോകനങ്ങള്‍ പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്ന ശൈലിയായിരുന്നു ആദ്യകാലത്ത്. ക്രമേണ അനുകൂല റിപ്പോര്‍ട്ടുകളും അവലോകനങ്ങളും കുറഞ്ഞു വന്നു. അടുത്ത ഘട്ടത്തില്‍ നിറം പിടിപ്പിച്ച നുണകളുടെ പ്രചാരവേല മാധ്യമങ്ങള്‍ ഏറ്റെടുത്തു. 2001-ല്‍ അധികാരത്തിലേറിയ യുഡിഎഫ് സര്‍ക്കാര്‍ ജനകീയാസൂത്രണത്തെ ദുര്‍ബലപ്പെടുത്തുന്നതിന് സ്വീകരിച്ച നടപടികളെ പ്രതിരോധിക്കുന്നതിന് ഈ പ്രചാരവേല തടസമായി. ജനകീയാസൂത്രണത്തില്‍ അണിനിരന്ന പതിനായിരക്കണക്കിന് സന്നദ്ധപ്രവര്‍ത്തകരെ ഇത് പിന്നോട്ടടിപ്പിച്ചു. വികേന്ദ്രീകൃതാസൂത്രണത്തിലെ ജനകീയതയെ ചോര്‍ത്തിക്കളഞ്ഞു. അങ്ങനെ ഒരു മഹത്തായ വികസന പരീക്ഷണത്തെ മാധ്യമങ്ങള്‍ ഏതാണ്ട് തകര്‍ത്തു എന്ന് പറയാം.

രണ്ടാമത്തെ അധ്യായത്തില്‍ ജനകീയാസൂത്രണത്തെ സംബന്ധിച്ച മാധ്യമ പ്രചാരവേലയിലുപയോഗിച്ച നുണകളെ തുറന്നു കാട്ടുന്നു. അതോടൊപ്പം, മാധ്യമങ്ങള്‍ പറഞ്ഞതു പോലെ തന്നെ പ്രധാനമാണ് പറയാതെ വിട്ടുകളഞ്ഞതും എന്നും തെളിയിക്കുന്നു. പ്രചാരവേലയുടെ പല സങ്കേതങ്ങളെയും ഉദാഹരണ സഹിതം ഇവിടെ പരിചയപ്പെട്ടു. എന്നാല്‍, മുഖ്യമായും ഊന്നിയത് പ്രചാരവേലയുടെ ഉളളടക്കത്തിലാണ്. കാരണം, ഞങ്ങളുടെ അഭിപ്രായത്തില്‍ വലതുപക്ഷ മാധ്യമങ്ങളുടെ കമ്മ്യൂണിസ്റ് വിരുദ്ധ പ്രചാരവേലയുടെ ഉളളടക്കത്തില്‍ വന്നു ചേര്‍ന്ന രൂപാന്തരമാണ്...പ്രൊഫ. എം. എന്‍. വിജയന്‍ പത്രാധിപരായുളള *പാഠം* മാസികയില്‍ വന്ന വിമര്‍ശനങ്ങളെ റിപ്പോര്‍ട്ട് ചെയ്യുക മാത്രമാണെന്ന നാട്യത്തിലാണ് മാധ്യമ പ്രചാര വേല അരങ്ങേറിയത്. 'ഇടതുപക്ഷ'ത്ത് നിന്ന് തന്നെയുളള ഈ വാര്‍ത്താ സ്രോതസ്സ് മാധ്യമ പ്രചാരവേലയ്ക്ക് മുന്‍പില്ലാത്ത വിശ്വാസ്യത നല്‍കി. ഇടതുപക്ഷ അണികളില്‍ സ്വാഭാവികമായും ഇവയ്ക്ക് സ്വീകാര്യത ലഭിച്ചു. ഇതുവഴി സൃഷ്ടിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞ ആശയക്കുഴപ്പം മാധ്യമങ്ങള്‍ക്ക് വലിയ ചൂണ്ടുപലകയായി.

ഇങ്ങനെയൊരു കുത്സിത പ്രവര്‍ത്തനത്തില്‍ കേരളത്തിലെ മാധ്യമ പ്രവര്‍ത്തകരില്‍ നല്ലൊരു പങ്കും പങ്കാളികളായതിന് കാരണമെന്ത്? കൂടുതല്‍ വിശദമായ പഠനമര്‍ഹിക്കുന്ന ചോദ്യമാണിത്. എങ്കിലും ചില പൊതുനിഗമനങ്ങള്‍ സാധ്യമാണ്. കേരളത്തിലെ പുതിയ തലമുറ മാധ്യമപ്രവര്‍ത്തകരില്‍ ഭൂരിപക്ഷവും വിദ്യാഭ്യാസകാലത്ത് എസ്എഫ്ഐ പ്രവര്‍ത്തകരോ ഇടതുപക്ഷ ചിന്താഗതിക്കാരോ ആയിരുന്നു. എന്നാല്‍, കുത്തകമാധ്യമങ്ങളില്‍ പണിയെടുക്കുമ്പോള്‍ ഇടതുപക്ഷ സമീപനം സ്വീകരിക്കുക അതീവ ശ്രമകരമായിരിക്കും. മാധ്യമ മുതലാളിമാര്‍ക്കു കൂടി സ്വീകാര്യമായ കപട ഇടതുപക്ഷ നില എടുക്കുകയാണ് അവര്‍ക്കുള്ള ആകര്‍ഷകമായ പോംവഴി...എന്നാല്‍, ഇക്കാലത്തെ മാധ്യമ സമീപനങ്ങളെയാകെ മാധ്യമ സിന്‍ഡിക്കേറ്റിന്റെ ഗൂഢാലോചനയായി ഈ പഠനം ചുരുക്കുന്നില്ല. മാധ്യമ പ്രവര്‍ത്തകരുടെ നിലപാടുകളെ സ്വാധീനിക്കുന്ന സവിശേഷമായ പ്രത്യയശാസ്ത്ര പരിസരത്തെയും ഞങ്ങള്‍ കണക്കിലെടുക്കുന്നു.


The second case study is on the SNC Lavalin case:

സാമാന്യയുക്തിയ്ക്ക് നിരക്കാത്ത വാദങ്ങള്‍ ജനലക്ഷങ്ങളുടെ പൊതുസമ്മതിയായി മാറുന്നതെങ്ങനെ എന്ന ചോദ്യത്തിന് ഈ പുസ്തകത്തിലെ രണ്ടാമത്തെ പ്രശ്നപഠനം - ലാവലിന്‍ കേസ് - വിശദമായ ഉത്തരം നല്‍കുന്നു...ലാവലിന്‍ പ്രചാരണത്തിലെ പക്ഷപാതത്തിന്റെ തീവ്രത വിളിച്ചു പറയുന്നതാണ് ഈ ഗ്രന്ഥത്തില്‍ നടത്തിയ പത്രസ്ഥല വിശകലനം. 2009 ജനുവരി 22 മുതല്‍ ലോകസഭാ തെരഞ്ഞെടുപ്പ് നടന്ന ഏപ്രില്‍ 16 വരെയുളള ദിവസങ്ങളിലെ പത്രവാര്‍ത്തകള്‍ ഞങ്ങള്‍ വിശകലനം ചെയ്തു. മാതൃഭൂമി, സിപിഐഎം അനുകൂല ഇനങ്ങള്‍ക്ക് 1,558 കോളം സെന്റീമീറ്റര്‍ പത്രസ്ഥലം അനുവദിച്ചപ്പോള്‍ എതിര്‍വാര്‍ത്തകള്‍ക്ക് 11,527 കോളം സെന്റീമീറ്റര്‍ സ്ഥലം നല്‍കി. 13 ശതമാനമാണ് സിപിഐഎം അനുകൂല വാര്‍ത്ത. മനോരമ പത്രം 10,327 കോളം സെന്റീമീറ്റര്‍ സ്ഥലം സിപിഐഎം വിരുദ്ധ ലാവലിന്‍ വാര്‍ത്തകള്‍ക്ക് നല്‍കിയപ്പോള്‍ 9.4 ശതമാനം മാത്രമാണ് സിപിഐഎം അനുകൂല ഇനങ്ങള്‍ക്ക് നീക്കിവെച്ചത്. ഇലക്ഷന്‍ മാസത്തിലാണ് പ്രചാരം കത്തിക്കയറിയത്. ശക്തമായ രണ്ട് രാഷ്ട്രീയ ചേരികളുളള കേരളത്തില്‍ നിഷ്പക്ഷ പത്രങ്ങളില്‍ ആസൂത്രിതമായ ഗൂഢാലോചനയില്ലാതെ ഇങ്ങനെയൊരു അസ്വാഭാവിക സ്ഥലവിതരണം സംഭവിക്കില്ല.

The third case study is on the ASEAN human chain and its reporting:

ഞങ്ങളുടെ മൂന്നാമത്തെ പഠനം ആസിയാന്‍ കരാറിന്മേലുളള മാധ്യമ പ്രതികരണമാണ്. ഈ കരാറിനെ ന്യായമായും കേരള മാധ്യമങ്ങള്‍ ശക്തമായി എതിര്‍ക്കുമെന്നാണ്് ആരും പ്രതീക്ഷിക്കുക...എന്നാല്‍ കരാറിനെതിരെ മനുഷ്യച്ചങ്ങല തീര്‍ക്കാന്‍ ആഗസ്റ്റ് 18ന് സിപിഐഎം തീരുമാനിച്ചതോടെ മാധ്യമനിലപാടുകളില്‍ മാറ്റം വന്നു. മനുഷ്യച്ചങ്ങല പ്രക്ഷോഭത്തിന്റെ പ്രഖ്യാപനം മാധ്യമങ്ങള്‍ പൂര്‍ണമായും തമസ്കരിച്ചു. മറ്റു വിവരണത്തിനിടയില്‍ ഒരു വാക്യത്തില്‍ മനോരമയും മാതൃഭൂമിയും പ്രക്ഷോഭത്തിന്റെ വാര്‍ത്ത ഒതുക്കി. സെപ്തംബര്‍ മാസത്തെ പത്ര വിശകലനം പുതിയ മാധ്യമ നിലപാട് വ്യക്തമാക്കുന്നതാണ്. ദേശാഭിമാനി മാറ്റി നിര്‍ത്തിയാല്‍ മറ്റെല്ലാ പത്രങ്ങളിലെ വാര്‍ത്തകളും പത്രസ്ഥലവും ഗണ്യമായി ചുരുങ്ങി.

ആദ്യഘട്ടത്തില്‍ 68 ശതമാനം പത്രസ്ഥലം ആസിയാന്‍ കരാറിനെതിരായിട്ടുളളതായിരുന്നു എങ്കില്‍ രണ്ടാംഘട്ടത്തില്‍ അത് 44 ശതമാനമായി ചുരുങ്ങി. *മാധ്യമം* ഇതിന് അപവാദമായിരുന്നു. ദേശാഭിമാനിയാകട്ടെ പ്രക്ഷോഭത്തിന് അനുകൂലമായ ശക്തമായ പ്രചരണം നടത്തി.

കേരളത്തിലെ മാധ്യമങ്ങള്‍ വിവാദങ്ങളില്‍ സ്വീകരിക്കുന്ന ഇടതുപക്ഷ നാട്യങ്ങള്‍ വ്യാജവും ഗൂഢാസൂത്രിതവും സംശയാസ്പദവുമാണെന്ന കണ്ടെത്തലാണ് ആസിയാന്‍ പ്രശ്നപഠനത്തിന്റെ രാഷ്ട്രീയമായ നീക്കിബാക്കി. പരമ്പരാഗത ഇടതുപക്ഷത്തില്‍ നിന്ന് ഇടതുപക്ഷ മൂല്യങ്ങള്‍ കേരളത്തിലെ മാധ്യമങ്ങള്‍ റാഞ്ചിയെടുത്തു എന്ന പൊതുബോധ്യത്തോട് ഈ പ്രശ്നപഠനത്തിന്റെ നിരീക്ഷണം രാഷ്ട്രീയമായി കലഹിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കും. അത്, കേരളത്തിലെ കോര്‍പറേറ്റ് മാധ്യമങ്ങള്‍ക്കനുകൂലമായി ആശയമണ്ഡലത്തില്‍ നിലനില്ക്കുന്ന ബലതന്ത്രത്തെ കീഴ്മേല്‍ മറിക്കുന്ന രാഷ്ട്രീയബോധ്യമായി ഇന്നല്ലെങ്കില്‍ നാളെ മാറുക തന്നെ ചെയ്യും.

I think these three case studies, and the material provided there, bring out clearly the various biases the mainstream media in Kerala has displayed over the years. I would not want to see this just as a campaign against the CPM. That is just one side of it. But beyond it, there is a struggle to capture and control the media bazaar of Kerala - the most literate and politically conscious state in India. The entrenchment of media monopoly, and its concomitant diffusion of reactionary ideologies, is the more real issue here. In that process, the predator sees the CPM as a roadblock. If the CPM turns right-wing, the same predator would have no qualms in joining hands. That is the issue here. It is not the CPM, but the mind of Kerala and its people that is the target.

Towards exposing and discussing these trends, the book is a very good effort. As they say in the end:

നമ്മുടെ കാലത്തെ പൊതുബോധത്തിന്റെ നിര്‍മ്മാതാക്കളും പ്രചാരകരും മാധ്യമങ്ങളാണ്. അവരുടെ പ്രചാരണത്തിന് അടിപ്പെടുന്നവര്‍ കൊടുങ്കാറ്റുണ്ടായ ഗ്രാമത്തിലെ ആളുകളെപ്പോലെയാണ്. യുക്തിക്കു ചേരാത്ത പൊതുബോധ്യമനുസരിച്ച് അവര്‍ തീരുമാനത്തിലെത്തും...എത്ര ശക്തമായ പൊതുബോധ്യത്തിനു കീഴിലും ശരിയായ തീരുമാനത്തിലെത്താന്‍ ഒരല്പം യുക്തി പ്രയോഗിച്ചാല്‍ മതി. മാര്‍ക്ക് ട്വൈന്റെ യാചകബാലനെപ്പോലെ, രാജാവ് നഗ്നനാണെന്നു വിളിച്ചു പറഞ്ഞ കുട്ടിയിലെ പോലെ, ഓരോ പൌരനിലുമുണ്ട് ആ യുക്തി. അതിനെ ഉണര്‍ത്തിയെടുക്കുക മാത്രമാണ് നല്ല മാധ്യമവിമര്‍ശം ചെയ്യുന്നത്.

But before ending, I want to say a few things about the dedication of the book to Richard Franke. The Franke-Isaac-CIA episode was not just a stupid allegation against a person, but was a frontal assault on academic freedom in Kerala. The academics in the State have not yet recovered from that attack, which was led by the mainstream media. In that issue, there was a CPM man on one side. And precisely for that reason, the leading academics refused to intervene and protest, and thus protect academic freedom. Now, the silence has begun to boomerang. I heard recently that a group of villagers did not allow a CDS team to do a health-related survey in Wayanad, saying that data was being collected for CIA. Martin Niemoller was spot on!

"....Then they came for me - and there was no one left to speak out for me."

Do read the book, friends. It is a good book...

Friday, February 26, 2010

Budget 2010-11: Far short of expectations

R. Ramakumar

Given the adverse global and domestic economic environment, particularly the economic and food crises, Budget 2010-11 had a number of expectations attached to it. First, it was expected to protect the Indian people from the adverse consequences of the crisis, by way of strengthening the social security system and raising social sector expenditures. Secondly, it was expected, particularly in the wake of double-digit food inflation, to put in place a universal system of food security. Thirdly, it was expected to sustain and further expand the fiscal stimulus package as a demand booster.

On all the three counts, the budget is a major disappointment. In fact, the budget begins with the statement that it is not the state’s responsibility to provide social services to its citizens. According to the Minister, the role of the government is only that of an enabler in the period after economic reforms. Indeed, this confused world view consistently guides the recommendations in the budget.

To begin with, the total revenue expenditure is slated to rise by only 5.8 per cent between 2009-10 and 2010-11. Between 2008-09 and 2009-10, the revenue expenditure had risen by 12.8 per cent. This reduction in the growth of spending is in line with the calibrated exit strategy from the stimulus package suggested by the 13th Finance Commission (FC). Thus, the budget has begun the process of returning to the neo-liberal dogma of reducing deficits by cutting expenditures. The FC recommendation for States to return to their fiscal correction path by 2011-12 has already ended the possibilities of fiscal expansion at the State-level.

Given this overall context of stagnant revenue expenditure, the Minister left for himself little room to raise social sector expenditures in any substantive way. Thus, if the revenue expenditure on social services grew at 13.3 per cent between 2008-09 and 2009-10, it grew at a slower rate of 11.2 per cent between 2009-10 and 2010-11.

There are variations across sectors in the distribution of this reduced growth of expenditure. The growth of expenditure on ‘General Education’ shows a rise from 6.3 per cent between 2008-09 and 2009-10 to 21.6 per cent between 2009-10 and 2010-11. However, this rise appears to be an illusion. In 2009-10, the actual expenditure was about Rs 3000 crore less than what was budgeted for General Education; the higher growth between 2009-10 and 2010-11 appears to be a result of the lower base year expenditure than a real increase. On the other hand, the growth of expenditure on ‘Medical and Public Health’ shows a fall from 21.6 per cent to 13.4 per cent. Similarly, for Water Supply and Sanitation, the growth of expenditure fell from 102 per cent to 39 per cent.

If we consider the flagship schemes of the central government in the social sector, the slow and inadequate rise of expenditures become clearer. For NREGS, there has only been a meager increase of Rs 1000 crore (or 2.5 per cent) in allocation over 2009-10. The insignificant additional expenditure for NREGA appears specious, since the recent Presidents’ Address actually held the scheme responsible for higher food prices. Was additional expenditure on NREGA held back to control food prices?

Similarly, for the National Rural Health Mission, the increase is only of Rs 1500 crore. For the Sarva Shiksha Abhiyan, the increase is of Rs 1900 crore, an amount hardly adequate for meeting the requirements of right to education for all children. Given these trends, the delays in reaching the investment targets of 6 per cent of GDP in education and 3 per cent of GDP in health are going to be inordinately large.

The lack of seriousness in raising social sector expenditures is also clear from the various tax exemptions given away. The total revenue foregone of the government (by way of various tax exemptions) has risen from Rs 4.1 lakh crore in 2008-09 to Rs 5 lakh crore in 2009-10. In 2010-11, about Rs 26,000 crore is to be lost by way of direct tax exemptions to the urban elite and real estate companies. Ironically, the same budget thrusts new indirect taxes – that are considered regressive and against the poor – worth Rs 60,000 crore on the people.

Food security is another critical area totally sidelined in the budget. This is surprising, given the background of high food prices. The expenditure on food subsidy, so essential in sustaining the PDS for the poor, has actually been cut in absolute terms by Rs 424 crore. The Minister, in the speech, had given great emphasis on introducing a food security bill. In the light of the absolute cut in spending, the sincerity of the UPA government in bringing in a meaningful food security bill stands in serious doubt.

It is not just that the PDS is sought to be weakened in the times of high food prices. The budget also contributes to the upward pressure on food prices by raising indirect taxes on petroleum products. There is to be a 5 per cent increase in the customs duty on crude petroleum and Rs 1 per litre increase in the central excise duty on petrol and diesel. In para 18 of the budget speech, the Minister actually accepts the fact that the “gradual hardening of the fuel product prices” is getting increasingly transmitted to not just food prices but also non-food prices. The raising of fuel prices in the same budget speech shows nothing but a callous attitude to the problem of food prices.

In sum, the union budget for 2010-11 misses the grade on most counts that matter to the poor. The overconfidence that it displays in having addressed the global slowdown, even in the face of a negative growth rate in agriculture, is misplaced. In the midst of the crisis, the poor have been left to fend for themselves. Far from protecting the standards of living of the poor, the “enabling government” is increasingly disabling their capabilities to protect livelihoods.

Thursday, February 25, 2010

The Tragic Death of WR Varadarajan / ഡബ്ല്യു ആര്‍ വരദരാജന്റെ നിര്‍ഭാഗ്യകരമായ മരണം

Prakash Karat

THE death by suicide of W R Varadrajan has shocked the entire party and a wide circle of trade union workers and supporters. WRV, as he was popularly known, was a talented trade union leader who was one of the all-India secretaries of the CITU. He was till the February Central Committee meeting a member of the Central Committee and a member of the Tamilnadu state committee. He served as a member of the state legislature for a term and was a good speaker and writer.

In the February meeting, based on the recommendation of the Tamilnadu state committee, disciplinary action was taken against WRV by the Central Committee. This resulted in his being removed from the elected positions he held in the Central Committee and the state committee. It was after this that WRV committed suicide, presumably on the night of February 11.

There is a great deal of sadness within the party and amongst all of us who had worked with him, at this tragic end of a comrade who had so many qualities and who had made an important contribution to the development of the party in Tamilnadu and to the trade union movement. It is natural that the manner of his death should raise a number of questions within the party and outside. Unfortunately, a section of the media is utilising this tragic event to launch an attack on the CPI (M) by purveying half-truths, distorting facts and by indulging in baseless speculation. The Polit Bureau felt that it is necessary to place the facts and explain how and why the disciplinary action was taken against WRV.

The Tamilnadu state committee received a complaint from a woman against WRV of alleged sexual harassment. This was in September 2009. As per the procedure in the party, since it involved a member of the state committee, the state committee decided to set up a three-member committee to enquire into the matter. The three members, who are all state committee members, included a member of the Central Committee, who was the convener and another member belonging to the state secretariat.

After the enquiry, the report of the committee was placed before the Tamilnadu state committee on November 25, 2009 for its consideration. The secretariat, on the basis of the enquiry report’s findings, recommended action against WRV. As is the practice, WRV as a member of the state committee, against whom the charges were levelled, was given an opportunity to explain his position to the state committee. After the discussion, the Tamilnadu state committee endorsed the enquiry committee’s findings and proposed that WRV be removed from all elected positions. Since WRV was also a member of a higher committee, the Central Committee, the Tamilnadu state committee could not take the decision but sent its findings and recommendations for action to the Central Committee as per the provisions of the party. The matter was taken up for consideration by the Central Committee at its meeting held from February 4 to 6, 2010 at Kolkata.

The Tamilnadu state committee’s report and resolution and all materials pertaining to the case were circulated to the Central Committee members along with the letter sent by WRV defending his position (excerpts of the letter of WRV have been published in some newspapers). When the matter was taken up for consideration, WRV was given the opportunity to defend his stand. After a two-hour discussion, the Central Committee decided to uphold the Tamilnadu state committee’s recommendation for disciplinary action. None of the 74 members of the Central Committee present opposed the action being taken. Five members recorded their abstention during the vote.

WRV responded to this by saying that he would submit to the decision of the Central Committee and that he would also exercise his right to appeal to the Central Control Commission.

The above narration of the course adopted in the disciplinary action against WRV is well known to the party members. But it is being spelt out to clear misconceptions which have been purveyed by some motivated reports in the media.

What are the misconceptions and half-truths being purveyed?

It is alleged that WRV was driven out of the party. WRV was not expelled from the party. A disciplinary action involving removal from elected positions would mean that he would be placed in a suitable party committee. In this case, the Tamilnadu state secretariat had discussed on February 12 that he should be co-opted in the South Chennai district committee and, given his capacity, he should work on the trade union front. The purpose of this specific disciplinary action, which does not entail either suspension or expulsion from membership, was to enable WRV to continue to work in the party and contribute according to his capabilities. There are innumerable instances of party leaders and cadres who have faced disciplinary action and then worked and corrected their errors and assumed higher responsibilities in the party. The attempt therefore to portray the disciplinary action as a “hounding to death” a party leader is not only baseless but seeks to use the tragic event to malign the party and its leadership.

If the party had not taken cognisance of the complaint and the concerned woman had gone public with her charges, the same media quarters would have gone to town attacking the CPI (M) for ignoring a sexual harassment charge against one of its leaders.

The party has been accused of either being “opaque,” for not explaining the reasons for the action, or, contrarily, of having “publicly shamed” WRV. Since WRV had not been removed from the party, the Central Committee did not make the charges against him public. This was because WRV was expected to continue to hold positions in the party and discharge his responsibilities. The CPI (M) does not believe in “publicly shaming” its cadres. The effort in the case of WRV was to help him to correct his lapses and continue working for the party. The episode has also been used to denigrate the party’s organisational principle of democratic centralism.

The case of WRV has been cited as an instance of “centralism” and “authoritarian” action. In fact, the procedures cited above in the disciplinary action prove the contrary. It is the state committee, under which he was directly working, which enquired and initiated the action. The higher committee, the Central Committee, came into the picture only when the state committee requested action. The democratic procedure is also underlined by the fact that no arbitrary actions are taken on discipline. There is a proper enquiry and the comrade concerned is allowed to present his or her case and be personally heard by the committee.

The other effort being made is to link the action against WRV with the rectification campaign launched by the party. The matter concerning WRV had no connection whatsoever with the rectification campaign. In fact, the complaint was lodged before the Central Committee had adopted the rectification campaign decision. The rectification campaign is meant to pinpoint wrong trends in the party and correct them. It is not about initiating disciplinary action against individual members.

A Communist Party’s organisation gives utmost priority to its cadres, especially those who have devoted their full time and life for the work of the party. Whenever comrades err in their judgment, or commit mistakes, the party looks at the entire contribution of the comrades concerned and disciplinary action is taken as a method to correct them. It is only as a last resort that a severe action like expulsion is taken. In the case of WRV, the party expected him to overcome his problem and make his full contribution to the party and the movement. It is a matter of regret that this was not what happened.

-----------------------------------------------------------------------

ഡബ്ള്യു ആര്‍ വിയുടെ ദാരുണ അന്ത്യം

പ്രകാശ് കാരാട്ട്


ഡബ്ള്യു ആര്‍ വരദരാജന്റെ ആത്മഹത്യ സിപിഐ എമ്മിനെ മൊത്തത്തിലും ട്രേഡ് യൂണിയന്‍ പ്രവര്‍ത്തകരെയും അനുഭാവികളെയും നടുക്കി. ഡബ്ള്യു ആര്‍ വി എന്ന് ജനങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ അറിയപ്പെട്ടിരുന്ന അദ്ദേഹം പ്രതിഭാശാലിയായ ട്രേഡ് യൂണിയന്‍ നേതാവും സിഐടിയു അഖിലേന്ത്യാ സെക്രട്ടറിമാരില്‍ ഒരാളുമായിരുന്നു. ഫെബ്രുവരിയില്‍ ചേര്‍ന്ന പാര്‍ടി കേന്ദ്രകമ്മിറ്റിവരെ അദ്ദേഹം കേന്ദ്രകമ്മിറ്റി അംഗവും തമിഴ്നാട് സംസ്ഥാനകമ്മിറ്റി അംഗവുമായിരുന്നു. ഒരു പ്രാവശ്യം എംഎല്‍എയായി തെരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ട അദ്ദേഹം മികച്ച പ്രസംഗകനും എഴുത്തുകാരനുമായിരുന്നു.

ഫെബ്രുവരിയില്‍ ചേര്‍ന്ന യോഗത്തില്‍, തമിഴ്നാട് സംസ്ഥാന കമ്മിറ്റിയുടെ ശുപാര്‍ശപ്രകാരം ഡബ്ള്യു ആര്‍ വിക്കെതിരെ കേന്ദ്രകമ്മിറ്റി അച്ചടക്കനടപടി സ്വീകരിച്ചു. ഇതേത്തുടര്‍ന്ന്, പാര്‍ടിയില്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ തെരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ട സ്ഥാനങ്ങളായ കേന്ദ്രകമ്മിറ്റിയില്‍നിന്നും സംസ്ഥാനകമ്മിറ്റിയില്‍നിന്നും ഒഴിവാക്കി. ഇതിനുശേഷമായിരുന്നു ഡബ്ള്യു ആര്‍ വിയുടെ ആത്മഹത്യ. മിക്കവാറും ഫെബ്രുവരി 11ന് രാത്രിയായിരിക്കും ഇത് നടന്നതെന്നു കരുതുന്നു.

തമിഴ്നാട്ടിലെ പാര്‍ടിയുടെ വളര്‍ച്ചയ്ക്കും ട്രേഡ് യൂണിയന്‍ പ്രസ്ഥാനത്തിനും പ്രധാന സംഭാവനകള്‍ നല്‍കിയ, ഒട്ടേറെ കഴിവുകളുള്ള സഖാവിന്റെ ദാരുണമായ അന്ത്യം പാര്‍ടിക്കുള്ളിലും അദ്ദേഹത്തോടൊപ്പം പ്രവര്‍ത്തിച്ച ഞങ്ങള്‍ക്കാകെയും വലിയ ദുഃഖം പകര്‍ന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ മരണം സംഭവിച്ച രീതി പാര്‍ടിക്കുള്ളിലും പുറത്തും നിരവധി ചോദ്യങ്ങള്‍ ഉയര്‍ത്തുന്നത് സ്വാഭാവികം. ദൌര്‍ഭാഗ്യവശാല്‍, അര്‍ധസത്യങ്ങള്‍ പ്രചരിപ്പിച്ചും വസ്തുതകള്‍ വളച്ചൊടിച്ചും അടിസ്ഥാനമില്ലാത്ത ഊഹാപോഹങ്ങള്‍ വഴിയും പാര്‍ടിയെ ആക്രമിക്കാന്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ദാരുണമരണത്തെ ഒരുവിഭാഗം മാധ്യമങ്ങള്‍ ഉപയോഗിക്കുന്നു. അതുകൊണ്ട് വസ്തുതകള്‍ അവതരിപ്പിക്കേണ്ടതും ഡബ്ള്യു ആര്‍ വിക്കെതിരെ അച്ചടക്കനടപടി സ്വീകരിച്ചത് എങ്ങനെയാണെന്നും എന്തുകൊണ്ടാണെന്നും വിശദീകരിക്കേണ്ടത് അത്യാവശ്യമാണെന്ന് പൊളിറ്റ് ബ്യൂറോ കരുതുന്നു.

ലൈംഗികപീഡനം ആരോപിച്ച് ഒരു സ്ത്രീയില്‍നിന്ന് ഡബ്ള്യു ആര്‍ വിക്കെതിരെ തമിഴ്നാട് സംസ്ഥാനകമ്മിറ്റിക്ക് പരാതി ലഭിച്ചു. 2009 സെപ്തംബറിലായിരുന്നു ഇത്. ആരോപണവിധേയന്‍ സംസ്ഥാനകമ്മിറ്റി അംഗമായതിനാല്‍, പാര്‍ടിക്കുള്ളിലെ നടപടിക്രമം അനുസരിച്ച്, സംഭവത്തെക്കുറിച്ച് അന്വേഷിക്കാന്‍ സംസ്ഥാനകമ്മിറ്റി മൂന്നംഗസമിതിയെ നിയോഗിച്ചു. ഇവര്‍ മൂന്നുപേരും സംസ്ഥാനകമ്മിറ്റി അംഗങ്ങളാണ്, ഇതില്‍ത്തന്നെ സമിതിയുടെ കവീനര്‍ കേന്ദ്രകമ്മിറ്റി അംഗവും മറ്റൊരംഗം സംസ്ഥാനസെക്രട്ടറിയറ്റ് അംഗവുമാണ്. അന്വേഷണത്തിനുശേഷം, 2009 നവംബര്‍ 25ന് സമിതി അവരുടെ റിപ്പോര്‍ട്ട് സംസ്ഥാനകമ്മിറ്റിയുടെ പരിഗണനയ്ക്കായി സമര്‍പ്പിച്ചു.

അന്വേഷണസമിതിയുടെ റിപ്പോര്‍ട്ടിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തില്‍ സെക്രട്ടറിയറ്റ് ഡബ്ള്യു ആര്‍ വിക്കെതിരെ അച്ചടക്കനടപടി സ്വീകരിക്കാന്‍ ശുപാര്‍ശ നല്‍കി. ആരോപണവിധേയനായ ഡബ്ള്യു ആര്‍ വി സംസ്ഥാനകമ്മിറ്റി അംഗമായതിനാല്‍, നടപടിക്രമം അനുസരിച്ച്, അദ്ദേഹത്തിന്റെ നിലപാട് സംസ്ഥാനകമ്മിറ്റിയില്‍ വിശദീകരിക്കാന്‍ അവസരം നല്‍കി. ചര്‍ച്ചയ്ക്കുശേഷം സംസ്ഥാനകമ്മിറ്റി അന്വേഷണസമിതിയുടെ കണ്ടെത്തലുകള്‍ അംഗീകരിക്കുകയും ഡബ്ള്യു ആര്‍ വിയെ പാര്‍ടിയുടെ തെരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ട എല്ലാ സ്ഥാനങ്ങളില്‍നിന്നും നീക്കാന്‍ ശുപാര്‍ശ നല്‍കുകയും ചെയ്തു.

ഡബ്ള്യു ആര്‍ വി കേന്ദ്രകമ്മിറ്റിയിലും അംഗമായിരുന്നതിനാല്‍ അദ്ദേഹത്തിനെതിരെ നടപടി എടുക്കാന്‍ സംസ്ഥാനകമ്മിറ്റിക്ക് കഴിയുമായിരുന്നില്ല, പക്ഷേ, അവര്‍ കണ്ടെത്തലുകളും ശുപാര്‍ശയും പാര്‍ടിക്കുള്ളിലെ നിബന്ധനകള്‍പ്രകാരം കേന്ദ്രകമ്മിറ്റിയുടെ നടപടിക്കായി അയച്ചു. കൊല്‍ക്കത്തയില്‍ ഫെബ്രുവരി നാലുമുതല്‍ ആറുവരെ നടന്ന കേന്ദ്രകമ്മിറ്റിയോഗത്തില്‍ ഇക്കാര്യം പരിഗണനയ്ക്ക് വന്നു. കേസുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് തമിഴ്നാട് സംസ്ഥാനകമ്മിറ്റിയുടെ റിപ്പോര്‍ട്ടും പ്രമേയവും എല്ലാ രേഖകളും ഇതോടൊപ്പം തന്റെ ഭാഗം ന്യായീകരിച്ച് ഡബ്ള്യു ആര്‍ വി നല്‍കിയ കത്തും കേന്ദ്രകമ്മിറ്റി അംഗങ്ങള്‍ക്ക് വിതരണംചെയ്തു (ഡബ്ള്യു ആര്‍ വിയുടെ കത്തിലെ ചില ഭാഗങ്ങള്‍ ഏതാനും പത്രങ്ങള്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഈ കത്ത് പൊലീസ് കസ്റഡിയിലുള്ള ലാപ്ടോപ്പില്‍നിന്ന് ലഭിച്ചതാണെന്നു കരുതുന്നു).

പ്രശ്നം പരിഗണിച്ചപ്പോള്‍ ഡബ്ള്യു ആര്‍ വിക്ക് തന്റെ നിലപാട് വിശദീകരിക്കാന്‍ അവസരം നല്‍കി. രണ്ടുമണിക്കൂര്‍ നീണ്ട ചര്‍ച്ചയ്ക്കുശേഷം, അച്ചടക്കനടപടിക്കുള്ള തമിഴ്നാട് സംസ്ഥാനകമ്മിറ്റിയുടെ ശുപാര്‍ശ അംഗീകരിക്കാന്‍ കേന്ദ്രകമ്മിറ്റി തീരുമാനിച്ചു. കമ്മിറ്റിയില്‍ ഹാജരായിരുന്ന 74 അംഗങ്ങളില്‍ ഒരാള്‍പോലും അച്ചടക്കനടപടിയെ എതിര്‍ത്തില്ല. വോട്ടെടുപ്പില്‍നിന്ന് അഞ്ചുപേര്‍ വിട്ടുനിന്നു. കേന്ദ്രകമ്മിറ്റിയുടെ തീരുമാനത്തിന് വഴങ്ങുന്നതായും കേന്ദ്ര കട്രോള്‍ കമീഷന് അപ്പീല്‍ നല്‍കാനുള്ള തന്റെ അവകാശം വിനിയോഗിക്കുമെന്നും ഡബ്ള്യു ആര്‍ വി ഇതിനോട് പ്രതികരിച്ചു. ഡബ്ള്യു ആര്‍ വിക്കെതിരെ അച്ചടക്കനടപടി സ്വീകരിച്ച ഈ നടപടിക്രമം പാര്‍ടി അംഗങ്ങള്‍ക്കെല്ലാം നല്ലതുപോലെ അറിയാം. പക്ഷേ, സ്ഥാപിത താല്‍പ്പര്യത്തോടെ മാധ്യമങ്ങളില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച റിപ്പോര്‍ട്ടുകള്‍ സൃഷ്ടിച്ച അവ്യക്തത നീക്കാനാണ് ഇത്രയും വിശദീകരിച്ചത്.

ഏതൊക്കെയാണ് ഈ തെറ്റിദ്ധാരണകളും അസത്യങ്ങളും?

ഡബ്ള്യു ആര്‍ വിയെ പാര്‍ടിയില്‍നിന്ന് പുറന്തള്ളിയെന്ന് ആരോപിക്കപ്പെടുന്നു. അദ്ദേഹത്തെ പാര്‍ടിയില്‍നിന്ന് പുറത്താക്കിയിട്ടില്ല. തെരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ട സ്ഥാനങ്ങളില്‍നിന്ന് നീക്കിയെന്ന പാര്‍ടി അച്ചടക്കനടപടിയുടെ അര്‍ഥം അദ്ദേഹത്തെ ഉചിതമായ പാര്‍ടികമ്മിറ്റിയില്‍ ഉള്‍പ്പെടുത്തുമെന്നായിരുന്നു. ഇക്കാര്യം ഫെബ്രുവരി 12ന് ചേര്‍ന്ന തമിഴ്നാട് സംസ്ഥാന സെക്രട്ടറിയറ്റ് യോഗം ചര്‍ച്ച ചെയ്യുകയും അദ്ദേഹത്തെ ദക്ഷിണ ചെന്നൈ ജില്ലാകമ്മിറ്റിയില്‍ ഉള്‍പ്പെടുത്തണമെന്ന് തീരുമാനിക്കുകയും ചെയ്തു. അദ്ദേഹം ട്രേഡ് യൂണിയന്‍ മുന്നണിയില്‍ തുടരണമെന്നും തീരുമാനിച്ചു.

പാര്‍ടിയില്‍നിന്ന് സസ്പെന്‍ഡ് ചെയ്യുകയോ പുറത്താക്കുകയോ ചെയ്യാതെ സ്വീകരിച്ച അച്ചടക്കനടപടിയുടെ ലക്ഷ്യം പാര്‍ടിപ്രവര്‍ത്തനം തുടരാനും തന്റെ കഴിവുകള്‍ അനുസരിച്ചുള്ള സംഭാവന നല്‍കാനും ഡബ്ള്യു ആര്‍ വിക്ക് അവസരം നല്‍കുക എന്നതായിരുന്നു. അച്ചടക്കനടപടി നേരിട്ടശേഷവും പാര്‍ടിയില്‍ പ്രവര്‍ത്തിക്കുകയും തെറ്റുകള്‍ തിരുത്തുകയും കൂടുതല്‍ ഉയര്‍ന്ന ഉത്തരവാദിത്തങ്ങള്‍ നിര്‍വഹിക്കുകയും ചെയ്ത എണ്ണമറ്റ പാര്‍ടി നേതാക്കളുടെയും കേഡര്‍മാരുടെയും അനുഭവം മുന്നിലുണ്ട്. അതുകൊണ്ട് അച്ചടക്കനടപടിയെ ഒരു പാര്‍ടി നേതാവിനെ 'വേട്ടയാടി മരണത്തിലേക്ക് നയിച്ച' സംഭവമായി ചിത്രീകരിക്കുകയും ഇതിനെ പാര്‍ടിക്കെതിരെ ഹീനമായ പ്രചാരണം നടത്താനുള്ള അവസരമായി കാണുകയും ചെയ്യുന്നത് ശരിയല്ല.

ഈ സംഭവത്തിനു കാരണമായ പരാതി പാര്‍ടി ഗൌരവത്തോടെ എടുക്കാതിരിക്കുകയും സ്ത്രീയുടെ ആവലാതി പരസ്യമാവുകയും ചെയ്തിരുന്നെങ്കില്‍ ഇതേ മാധ്യമങ്ങള്‍തന്നെ പാര്‍ടിയുടെ ഒരു നേതാവിനെതിരായ ലൈംഗികപീഡന പരാതി അവഗണിച്ചെന്ന് ആരോപിച്ച് സിപിഐ എമ്മിനെ ആക്രമിക്കുമായിരുന്നു. അച്ചടക്കനടപടിയുടെ കാരണം വിശദീകരിക്കാതിരുന്നെങ്കില്‍ പാര്‍ടി 'സുതാര്യമല്ലെന്ന' ആരോപണം ഉയര്‍ന്നേനെ, മറിച്ചായപ്പോള്‍ ഡബ്ള്യു ആര്‍ വിയെ 'പരസ്യമായി അപമാനിച്ചെന്ന' ആരോപണം.

ഡബ്ള്യു ആര്‍ വി പാര്‍ടിക്കൊപ്പം നീങ്ങിയിരുന്നെങ്കില്‍ അദ്ദേഹത്തിനെതിരായ കുറ്റം കേന്ദ്രകമ്മിറ്റി പരസ്യമാക്കില്ലായിരുന്നു. എന്തെന്നാല്‍, അദ്ദേഹം പാര്‍ടി സ്ഥാനങ്ങളില്‍ തുടരുകയും ഉത്തരവാദിത്തങ്ങള്‍ നിര്‍വഹിക്കുകയും ചെയ്യുമെന്നാണ് കരുതിയത്. പാര്‍ടി കേഡര്‍മാരെ 'പരസ്യമായി അപമാനിക്കുന്നതില്‍' സിപിഐ എം വിശ്വസിക്കുന്നില്ല. ഡബ്ള്യു ആര്‍ വിയുടെ കാര്യത്തില്‍ നടത്തിയ ശ്രമം അദ്ദേഹത്തിന്റെ വീഴ്ചകള്‍ തിരുത്താനും പാര്‍ടിക്കുവേണ്ടി പ്രവര്‍ത്തനം തുടരാനും സഹായിക്കുക എന്നതാണ്.

ജനാധിപത്യ കേന്ദ്രീകരണം എന്ന പാര്‍ടിയുടെ സംഘടനാതത്വത്തെ ഇകഴ്ത്തികാണിക്കാനും ഈ സംഭവത്തെ ഉപയോഗിക്കുന്നു. ഡബ്ള്യു ആര്‍ വിയുടെ കേസ് 'കേന്ദ്രീകരണത്തിന്റെയും' 'ആധിപത്യപ്രവണതയുടെയും' ഉദാഹരണമായി ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നു. സത്യത്തില്‍, നേരത്തെ വിവരിച്ച നടപടിക്രമം ഈ ആരോപണം തെറ്റാണെന്നു വ്യക്തമാക്കുന്നു. അദ്ദേഹം നേരിട്ട് പ്രവര്‍ത്തിച്ചിരുന്ന സംസ്ഥാനകമ്മിറ്റിയാണ് പരാതി അന്വേഷിച്ചതും നടപടിക്ക് തുടക്കമിട്ടതും. സംസ്ഥാനകമ്മിറ്റി നടപടി ആവശ്യപ്പെട്ട് അപേക്ഷ നല്‍കിയപ്പോള്‍മാത്രമാണ് കേന്ദ്രകമ്മിറ്റി രംഗത്തുവന്നത്. അച്ചടക്കനടപടിയുടെ കാര്യത്തില്‍ ഒത്തുതീര്‍പ്പിന് സ്ഥാനമില്ലെന്ന സത്യത്തിന് ജനാധിപത്യപരമായ നടപടിക്രമം അടിവരയിടുന്നു. ശരിയായ അന്വേഷണം നടത്തുകയും ആരോപണവിധേയനായ സഖാവിന് ബന്ധപ്പെട്ട കമ്മിറ്റികളില്‍ തന്റെ നിലപാട് വ്യക്തമാക്കാന്‍ അവസരം നല്‍കുകയും ചെയ്തു.

ഡബ്ള്യു ആര്‍ വിക്കെതിരെ സ്വീകരിച്ച നടപടിയെ പാര്‍ടി ആരംഭിച്ച തെറ്റുതിരുത്തല്‍ പ്രക്രിയയുമായി ബന്ധപ്പെടുത്താനും ശ്രമം നടക്കുന്നു. ഡബ്ള്യു ആര്‍ വിയെ സംബന്ധിച്ച പ്രശ്നത്തിന് തെറ്റുതിരുത്തല്‍ പ്രക്രിയയുമായി ബന്ധമില്ല. തെറ്റുതിരുത്തല്‍ പ്രക്രിയക്കുള്ള തീരുമാനം കേന്ദ്രകമ്മിറ്റി എടുക്കുന്നതിനുമുമ്പേ ഈ പരാതി ലഭിച്ചിരുന്നു. പാര്‍ടിയിലെ തെറ്റായ പ്രവണതകള്‍ തിരിച്ചറിഞ്ഞ് തിരുത്താന്‍വേണ്ടിയാണ് തെറ്റുതിരുത്തല്‍ പ്രക്രിയ. വ്യക്തിപരമായി ആര്‍ക്കെങ്കിലും എതിരായി നടപടി സ്വീകരിക്കാന്‍വേണ്ടിയല്ല. ഒരു കമ്യൂണിസ്റ് പാര്‍ടി ഏറ്റവും മുന്തിയ പരിഗണന നല്‍കുന്നത് അതിന്റെ കേഡര്‍മാര്‍ക്കാണ്, പ്രത്യേകിച്ച് പാര്‍ടി പ്രവര്‍ത്തനത്തിനായി ജീവിതംതന്നെ സമര്‍പ്പിച്ചവര്‍ക്ക്. സഖാക്കളുടെ തീരുമാനം പിശകുകയോ തെറ്റ് ചെയ്യുകയോ ഉണ്ടായാല്‍ ബന്ധപ്പെട്ട സഖാവിന്റെ മൊത്തത്തിലുള്ള സംഭാവന പരിഗണിച്ചശേഷമാണ് അവരെ തിരുത്താന്‍ പാകത്തിലുള്ള അച്ചടക്കനടപടി സ്വീകരിക്കുക.

ഡബ്ള്യു ആര്‍ വിയുടെ കേസില്‍ താന്‍ നേരിട്ട കുഴപ്പങ്ങള്‍ മറികടക്കാനും പാര്‍ടിക്കും പ്രസ്ഥാനത്തിനും പൂര്‍ണതോതിലുള്ള സംഭാവന നല്‍കുന്നത് തുടരാനും അദ്ദേഹത്തിന് സാധിക്കുമെന്ന് പാര്‍ടി കരുതി. ഖേദത്തോടെ പറയട്ടെ, അങ്ങനെയല്ല സംഭവിച്ചത്.